WORLD+CULT

Female Gaze: in Dear White People worden witte mensen op hun plek gezet

Metro

Vileine vrouwen werpen hun female gaze op recente tv-series en films en onderzoeken wat onze favoriete personages ons vertellen over onze overtuigingen, vooroordelen en blinde vlekken. Deze week schrijft Daphne Werner over het belang van Dear White People in onze ‘post-raciale’ maatschappij – want als een serie over zwarte mensen zo controversieel is, is het des te belangrijker om er collectief naar te kijken.

Dear White People is een satirische comedyserie gebaseerd op de gelijknamige film uit 2014, die een groep zwarte studenten aan de hoofdzakelijk witte Ivy League-universiteit Winchester volgt. Ondanks een perfecte 100% score op Rotten Tomatoes, was het commentaar op de serie de afgelopen weken niet van de lucht, vanwege vermeende ‘anti-witte’ sentimenten. Een titel als ‘Dear Black People’ zou immers ondenkbaar zijn, en onder het mom van gelijkheid is deze dubbele standaard een slechte boodschap, aldus de critici. Het is op zijn zachtst gezegd ironisch dat deze online kritiek bijna een exacte kopie is van de gebeurtenissen in de eerste aflevering, waarin een groep witte jongens besluit om een blackface-feestje te organiseren uit protest tegen de campusradioshow ‘Dear White People’ van hoofdpersoon Samantha White. Een betere reden om een show Dear White People te noemen, bestaat bijna niet.

Het ‘woke’-vraagstuk

De zwarte gemeenschap op Winchester is unaniem geschokt door het blackface-feestje. Iedereen is van mening dat er iets gedaan moet worden – maar wat, daar zijn ze nog niet uit. Het wordt al snel duidelijk dat deze studenten, die door de rest van de campus op één hoop worden geveegd, er hele andere opvattingen op nahouden. Aan de ene kant maken we kennis met Samantha White en Reggie Green, die radicale actie willen en hun medestudenten oproepen om meer ‘woke’ te zijn. Tegenover hen staan Troy Fairbanks, de zoon van de decaan, en zijn vriendin Coleandra ‘Coco’ Conners, die van mening zijn dat ze verandering en verbetering kunnen bewerkstelligen door mee te spelen in het systeem. De serie schetst deze karakters vluchtig in de eerste aflevering, om vervolgens in de loop van het seizoen al deze opgebouwde verwachtingen en vooroordelen af te breken door het uitdiepen van de verschillende lagen van deze personages. Zo heeft Samantha, die Coco ervan beschuldigt zichzelf ‘witter’ te maken door haar weave en haar naamsverandering, geheimelijk een relatie met een witte man. In het geheim, omdat ze weet dat dit slecht is voor haar ‘woke’-status. Coco wijst Samantha er op haar beurt op dat Samantha misschien wel haar kroeshaar heeft omarmd, maar zich niet bewust is van het privilege dat ze als bi-raciale vrouw geniet vanwege haar lichtere huid. De serie toont hiermee de complexiteiten die inherent zijn aan een beweging voor gelijkheid, waarin alle deelnemers andere ideeën hebben over hoe hun gezamenlijke doel te bereiken – en doet dit zonder in de val te trappen om de ene of de andere kant te demoniseren.

De keiharde realiteit

De gebeurtenissen op de campus komen in een stroomversnelling in aflevering vijf, als de campuspolitie een geladen wapen op Reggie richt tijdens een uit de hand gelopen discussie met een witte medeleerling over het gebruik van het n-woord. In deze aflevering, fantastisch geregisseerd door Barry Jenkins (van Oscarwinnaar Moonlight), wordt pijnlijk duidelijk dat institutioneel racisme geen theorie is waarover eindeloos gediscussieerd kan worden – het is potentieel levensbedreigend. Opnieuw komt de zwarte studentenpopulatie bij elkaar; terwijl Troy een bijeenkomst met het schoolbestuur voorstelt, pleit Samantha voor een opruiende protestmars. Tijdens hun gebekvecht valt Reggie stil; na al die tijd waarin hij ‘woke’ als een statussymbool droeg, keek hij ongelijkheid recht in de ogen en besefte hij dat zijn leven minder waard was dan dat van een wit persoon. Ondanks dat hij zich altijd achter Samantha heeft geschaard, vraagt hij zich nu ineens af of hij dat nog wel kan. In een rauwe monoloog legt Coco de essentie van het dilemma bloot: “Who cares if you’re woke or not when you’re dead?” Deze zeer reële angst verduidelijkt waarom Coco ervoor kiest deel uit te maken van het systeem, in plaats van zich erbuiten te plaatsen, zoals Samantha. Zij gelooft dat ze veilig zal zijn zolang ze maar meespeelt – een vals gevoel van veiligheid, zo blijkt uiteindelijk.

Gelijkheid in ruil voor perfectie

Het incident maakt niet alleen veel los bij de leerlingen, maar ook bij de witte donateurs van de universiteit, die dreigen hun financiële steun in te trekken als de openlijke protesten geen halt worden toegeroepen. De decaan schakelt de hulp van zijn zoon Troy en diens vriendin Coco in om de situatie onschadelijk te maken. Zij moeten aantonen dat het protest slechts afkomstig is van een klein groepje radicalen. Want, zo helpt hij hen herinneren, echte verandering begint zo: langzaam en van binnenuit. Wanneer de zorgvuldig door Coco geregisseerde bijeenkomst die de donateurs gerust moet stellen echter uit de hand loopt, is het Troy die een wapen op zich gericht krijgt. Op dat moment zien we de nare waarheid: er bestaat alleen gelijkheid voor minderheden wanneer zij zich perfect gedragen. Verandering van binnenuit is een illusie wanneer datzelfde systeem van het begin af aan al tegen je is gekeerd en er het idee heerst dat gelijke rechten een privilege zijn dat anderen kunnen uitreiken. Gelijkheid is echter geen sticker die wordt toegekend voor goed gedrag. En die herinnering uit Dear White People komt in een post-Obama, mid-Trump tijdperk precies op tijd.

Click to comment

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top