‘Jou, ik snap het niet! Mijn carrière gaat top, ik heb leuke vrienden, een mooi huis, ik sport vijf dagen in de week, alles gaat zoals ik wil. Waarom lukt dat dan in de liefde niet?!’ Mijn vriendin legt geërgerd haar kin op haar hand en kijkt me vragend aan. Ik weet niet zo goed wat te antwoorden. Zelf heb ik laatst in een nieuwsgierige opwelling ook Tinder geïnstalleerd. Ik werd er, zoals verwacht, nogal mismoedig van en heb het weer verwijderd. ‘Ik weet niet of Tinder je gaat helpen.’
Koffietentje van nu
‘Oh, maar het ligt niet aan Tinder.’ zucht ze. ‘Tinder is gewoon een product van deze tijd. Ik vind het juist fijn, want ik zou niet weten waar ik mijn type mannen zou moeten ontmoeten! Het is het elkaar tegenkomen in een koffietentje van vroeger, maar dan in je telefoon. Het zou de dingen juist makkelijker moeten maken. Maar waarom lukt het mij dan niet?’
Ik weet niet of Tinder de dingen makkelijker maakt. Wanneer ik tinder ervaar ik bovenal paniekaanvallen en keuzestress, omdat de opties eindeloos zijn en je onmogelijk alle matches een eerlijke kans kan geven. Hoe bepaal je wie het waard is om mee te daten? Je kunt onmogelijk al je matches afwerken in een week, als een soort Idols-auditie. Daarnaast vind ik mezelf er een oppervlakkige, labelende bitch van worden, die alleen op uiterlijk beoordeelt. Ik lig wakker van het idee dat ik misschien wel een geweldig leuke persoonlijkheid heb weggeswiped in mijn woeste keuring van vlees. Dan heb ik liever dat koffietentje waarin ik iemand meteen kan zien en horen praten en totaal onbewust kan blijven van de 419.999 andere mogelijke matches in Amsterdam.
Woeste vleeskeuring
Ik ben niet de enige in mijn omgeving die Tinder lastig vind. Ik merk dat veel van mijn vrijgezelle vrienden zich depressief voelen na het gebruik ervan. Ze beginnen er met grote verwachting aan en druipen dan met staart tussen de poten af als de matches niet terugpraten of de date alleen op seks uit is. Met uitzondering van eentje, die nu twee jaar een relatie heeft met een oorspronkelijke Tinderboy. En juist zo’n succesverhaal maakt je hoopvol en laat je doorswipen, terwijl er uiteindelijk meer dompers zijn dan perfecte eindes.
‘Het is het zoeken zelf wat ons ongelukkig maakt,’ zegt Hannah Cuppen, schrijfster van Liefdesbang, een boek over het overwinnen van verlatingsangst en bindingsangst, wanneer ze tijdens een avond in debatcentrum De Nieuwe Liefde gevraagd wordt waarom datingapps zo’n negatief effect hebben. ‘Je wordt ongelukkig van het idee dat je liefde zoekt. Je begint de zoektocht met de gedachte dat je pas gelukkig kunt zijn als je liefde vindt. Op die manier saboteer je jezelf, want dat is al geen goede insteek om mee te beginnen.’
Maar wat is dan het verschil tussen niet zoeken en wél open staan voor liefde? Ik stel me een scenario voor waarin je lekker je cappuccino drinkt en Voltaire leest in een hip koffietentje, minding your own business, en dat je dan opeens, terwijl je er totáál niet mee bezig bent of naar op zoek bent, een knappe man ontmoet die toevallig hetzelfde boek leest. En dat je dan enthousiast in gesprek raakt, terwijl je ondertussen dus nog steeds alleen op jezelf focust, maar ook openstaat voor de liefde, en dat daaruit dan een date voortkomt. Ik zou niet eens weten hoe ik me zou moeten gedragen in zo’n gesprek. Semi-nonchalant en semi-superontvankelijk, hoe doe je dat?
“Zo’n app lijkt mij heel vermoeiend”
‘Zo’n app lijkt mij heel vermoeiend,’ zegt mijn tachtigjarige buurvrouw, die al 50 jaar getrouwd is. Zij leek me wel enigszins expert op liefdesgebied. ‘Vroeger was het veel makkelijker. Dan werd je gewoon eerst vrienden. Je keek of je überhaupt vrienden kunt zijn. Je was helemaal niet bezig met daten of wat er uit kon voortgroeien. Je zocht een vriendschap en ging niet uit van wat je van de ander wilde. De intenties waren duidelijk. Dat lijkt mij veel eenvoudiger dan gelijk een eerste afspraak met al die verwachtingen en eisen waaraan de ander moet voldoen. Ik zou er helemaal naar van worden! ’
Bij de gedachte aan vriendschap kan ik opeens rustig ademhalen. Vriendschap. Dat klinkt al veel makkelijker. Geen valse verwachtingen, geen verkeerde intenties, geen teleurstelling. Eerst vriendschap! Nu is vriendschap een makkelijker te bereiken idee: vrienden vind ik in het algemeen niet snel in clubs of op datingsapps. Ik vind ze vaker op plekken als werk, studie, tijdens de yogales of bij een goed concert. Dat geeft al genoeg raakvlakken om op zijn minst een gesprek gaande te houden. En je hoeft er goddank niet naar op zoek op te gaan. Ik bel gelijk mijn vriendin op en zeg haar opgelucht dat vriendschap de sleutel is.
‘Vriendschap. Oké. Maar wat voor vriendschap dan? Friends with benefits? Of gewoon vrienden, maar dan wel samen op een soort van date? Of geen dates, alleen groepsactiviteiten? Of….’
Ik hoor zuchtend haar geratel aan. En besluit maar alvast een kat te kopen.
