Vandaag was ik in de V&D. Wat ik er zag was met geen pen te beschrijven. Een leeg winkelpand met hier en daar wat rekken met lukraak verdeelde spullen en mensen. Heel. Veel. Mensen. Mensen in ellenlange rijen voor de kassa’s, met mandjes en boodschappenkarretjes vol met prullaria. Mensen die elkaar aan de kant duwen op de roltrappen, langs elkaar heen graaien in bakken met tasjes en portemonnees. En misschien nog wel het opvallendste: de overgrote meerderheid van deze mensen zijn vrouwen.
Vrouwen en winkels
Wat is het toch met vrouwen en winkels? En met dat graaien wanneer er ergens SALE op staat? Het was vreemd te zien hoe al die vrouwen en masse hun schaamte compleet vergaten en zich verloren in koortsachtig geduw en getrek tussen kledingrekken. Ik zag ze Rituals-pakketten uit elkaars handen rukken en op hoge toon schreeuwen tegen zestienjarige uitzendmeisjes achter de kassa, omdat ze meer korting wilden. Mijn god, wat is er in ons gevaren?
Begrijp me niet verkeerd: ik doe er graag aan mee, op z’n tijd. Ik ben dolgelukkig wanneer ik thuis mijn tas open doe en mijn man het pièce de resistance laat zien: een satijnen dekbedovertrek. Ooit 120 euro, nu 18. Er wordt nog net niet ge-high-fivet aan de keukentafel. Mijn man is net zo blij als ik, met één verschil; hij heeft echt geen zin om zich voor zo’n koopje tussen een graaiende V&D-meute te wagen. Op het internet naar koopjes jagen is één ding, in real life van een roltrap geduwd worden is een brug te ver.
Grootste graaiwens?
Dat vind ik niet zo raar. Ik vraag me ook elke keer waarom ik in de grote uitverkoopval trap. Zodra ik de V&D/Ikea/Action/Negenmaandenbeurs binnenstap heb ik eigenlijk alweer spijt, maar elke keer weer zeg ik tegen mezelf: “Even doorbijten, je bent er nu toch.” En dan gaat de graaimodus aan. Mijn grootste graaiwens? Een keer naar Amerika om Black Friday mee te maken. Achter dranghekken wachten tot de winkels opengaan en dan gaan met die banaan. En natuurlijk van tevoren alvast een route uitstippelen en een boodschappenlijstje. Dat is immers deel van de pret.
Er is altijd een moment dat het heel even is alsof ik naar mezelf kijk en denk: wat doe ik hier, tussen al deze vechtende vrouwen? Dit is toch niks voor mij? Maar onmiddellijk corrigeert mijn jager-verzamelaarsinstinct me dan en vervolg ik mijn jacht. Zo ook vandaag. Anderhalf uur dwaalde ik in het aangevreten karkas van wat ooit de V&D was, om er vervolgens uit te komen met een vaasje, een stapel enveloppen, een etui en sokken. Blij als een kind, maar ook beschaamd.
Pingback: 365 dagen Vileine: leven, liefde en lessen! – Vileine.com