De vraag die Rosanne Hertzberger poneert in haar column in het NRC, en waar Jamili Wetzels op ingaat, is geen onbelangrijke. Moet je je als politiek alleen met de ‘grootste’ en meest ‘urgente’ problemen bezighouden, of zijn het zogeheten doorlopende onderhoud en de vooruitgang van de maatschappij ook van belang? Of zoals mevrouw Hertzberger het noemt: “randzaken”. Eigenlijk een no-brainer, maar met het huidige democratische systeem ook logisch dat het eerste vaak de overhand heeft.
‘Identiteitspolitiek’ vs ‘inkomenspolitiek’
De stem van de meerderheid is het mandaat waaronder onze politiek bewind voert. Omdat de mens in beginsel egocentrisch is, zal de meerderheid zich minder bekommeren om de minderheid. Wat voor de één ‘een randzaak’ is kan voor de ander een hoofdzaak zijn. Het is compleet subjectief. Logischerwijs loont het voor politici om de focus te leggen op zaken die de meerderheid als probleem ervaren. Die zaken aanpakken verhoogt de kans op opnieuw gekozen worden. Politiek bedrijven met als grootste doel herkozen worden is gevaarlijk, het gaat om de samenleving op de lange termijn, niet om gewin op de korte.
Daarom ook is de zaken opsplitsen in ‘identiteitspolitiek’ en ‘inkomenspolitiek’ te kort door de bocht. ‘Gastarbeiders’ (of eigenlijk dus ‘de ander’) die ‘onze’ banen inpikken is inkomens- én identiteitspolitiek. Wat als er in onze maatschappij plek is voor iedereen, er geen ‘wij’ en ‘zij’ bestaat en dus ‘andere mensen’ banen hebben in plaats van ‘ik’? Zou niet iedereen erbij gebaat zijn als zijn medemens, in welke vorm, maat, kleur dan ook, voelt dat er plek voor diegene is? Dat iedereen er mag zijn. Is de vraag of er eigenlijk mensen zijn die last hebben van aangesproken worden met ‘beste reizigers’ niet belangrijker dan het eindeloze geëmmer over of we nu wel of niet te ver doorslaan in onze politieke correctheid? Het is een kleine moeite, die niemand schaadt en een enkeling baat. Dat is pas een no-brainer.
Het linkse dialect als nieuwe norm
Discussiëren over de politieke correctheid van ons taalgebruik en het dekoloniseren daarvan is in zekere zin een privilege. Een samenleving in oorlog of in hongersnood zal zich hier niet mee bezigen. Gelukkig hebben wij het voorrecht in een relatief rustige, zorgeloze samenleving te leven waar niemand in direct levensgevaar verkeert, en waar we ons dus, naast economische zaken, ook kunnen bezighouden met het welzijn van minderheden en het creëren van een plek die door iedereen als prettig ervaren wordt.
Wat dat betreft zou het “nieuwe links elitair academisch dialect” misschien wel de nieuwe norm moeten worden. De invloed van discours op de manier waarop men de wereld en zichzelf ziet blijkt keer op keer groot te zijn. Als het discours niet veranderd wordt, blijven wij als samenleving stilstaan, een onwenselijk situatie. Zich bezighouden met deze ‘randzaken’, zoals links gelukkig doet, lijkt mij dan ook een hele waardevolle bezigheid. Ik hoop u ook, mevrouw Hertzberger.
Pingback: Het politieke links werkt prima