‘Ik doe niet aan verantwoording’, zegt de Amerikaanse Theresa Grant resoluut. Ze zit achter het stuur van een wagen die bestand is tegen de rode wegen van Moshi in Tanzania. Ze is de baas van een kindertehuis en woont hier. ‘Verantwoording kost tijd; tijd die ik niet aan de kinderen kan besteden. Mijn donateurs moeten me maar vertrouwen. Ja, ik onderhoud ook mezelf van hun geld. En ja, ik koop er ook wel eens DVD’s van.’
Luxe, maar niet genoeg voor haarzelf
Het is 2010 en ik ben per toeval in deze auto verzeild geraakt. Mijn andere plannen gingen niet door en Theresa nam me op sleeptouw. Het tehuis is aftands, maar Theresa is trots. De wc’s hebben eigen deuren en er is elektrisch licht. Luxe, maar niet genoeg voor haarzelf. ‘Mijn huis aan de andere kant van het stadje voldoet aan mijn Amerikaanse standaarden. Ik schaam me er niet voor dat ik het zelf beter heb dan de kinderen. Ik doe ook niet alsof ik een moeder voor ze ben, dat ben ik toch niet en dat weten zij ook.’
Ooit, toen ze net in Tanzania was, had ze de ambitie zo veel mogelijk wezen te helpen. ‘Maar dan laat je kinderen na een paar jaar alsnog aan hun lot over. Ik heb daarom heel beslist gekozen om slechts een kleine groep kinderen te helpen – vanaf het moment dat ze in het tehuis komen tot het moment dat ze een universitair diploma in handen houden. Dat betekent dat ik mensen moet afwijzen, kinderen die mijn hulp heel hard nodig hebben.’
Het leven is oneerlijk
Kinderen met HIV krijgen bijvoorbeeld meestal geen plek in haar tehuis, terwijl de meeste wezen in Moshi Aids-wezen zijn. ‘Ik wil niet dat rouw en de dood iets van elke dag zijn in het leven van de kinderen, die al genoeg voor hun kiezen hebben gehad. Daarom wil ik eigenlijk dat jaarlijks niet meer dan één van de kinderen sterft. Daar moet ik op letten als ik kinderen aanneem.’
Vandaag gaat ze met twee meisjes kijken naar welke middelbare school ze willen; ze mogen zelf kiezen. De toelatingsexamens kunnen nog wel een obstakel vormen. Maar Theresa is niet voor één gat te vangen. ‘Als ik denk dat een school bij zo’n meisje past, probeer ik haar koste wat kost op die school te krijgen. Als ik de directrice een computerlokaal aanbied, is ze soms best te vermurwen.’
Ze is mijn vraag voor: ‘Ja, dat is oneerlijk voor het meisje dat de test beter heeft gemaakt en dan toch niet wordt toegelaten. Maar het leven is oneerlijk, zeker hier. En nu hebben die andere leerlingen straks computers tot hun beschikking. En kom ik mijn belofte aan deze kinderen na: dat ik álles voor ze doe.’
Ik tel de dollars in mijn zak. 120. Daar kun je aardig wat DVD’s voor kopen.
