Het verhaal van Martha Beck lijkt op het eerste gezicht te voldoen aan het stigma ‘hulpeloze deerne‘; een moeilijke jeugd; het buitenbeentje, onzeker over haar uiterlijk en verlangend naar ware liefde. Martha is echter allesbehalve ongevaarlijk: ze staat bekend als de vrouwelijke helft van The Honeymoon Killers – ook wel The Lonely Hearts Killers genoemd.
Martha werd geboren in 1920. Ze groeide op bij een dominante moeder, die haar sloeg. Op school werd ze gepest vanwege haar overgewicht en op haar dertiende werd ze verkracht door haar eigen broer, zo vertelde zij later in de rechtbank.
Martha voelde zich vaak buitengesloten. Na het afronden van haar studie verpleegkunde bleek het moeilijk voor haar om aan een baan te komen. Martha ging ervan uit dat dit lag aan haar gewicht van 140 kilo. Vermoedelijk werd haar overgewicht niet geassocieerd met een gezonde levensstijl, zoals men die verwachtte van een verpleegkundige.
De zelfverzonnen weduwe
Tijdens een one night stand werd ze zwanger van een soldaat. Zij wilde met hem trouwen, maar hij weigerde dat. Ze kon de geboorte van haar kind niet verhullen voor haar omgeving, dus vertelde ze dat ze was getrouwd met een marineofficier.
Om haar verzinsel geloofwaardig te maken, kocht ze zelfs een trouwring. Enkele maanden later schreef ze een telegram – aan zichzelf, met daarin de boodschap dat haar man was overleden op zee. Haar leugen haalde de plaatselijke krant; de hele stad rouwde met Martha mee.
Een paar maanden later ontmoette Martha een buschauffeur, Alfred. Ze werd opnieuw zwanger, maar bij hem kwamen er geen vonken. Hij besloot uit verantwoordelijkheidsgevoel met haar te trouwen, maar na een half jaar werden de liefdesproblemen zo groot, dat ze gingen scheiden.
Martha’s huwelijkswens hield aan
The Lonely Hearts Club was een organisatie die zichzelf een matrimonial bureau noemde: een datingbureau voor mogelijke huwelijkspartners. Halverwege de twintigste eeuw plaatsten mannen en vrouwen alleen een advertentie als zij zo verlegen of onzeker waren, dat ze geen liefdespartners konden vinden. Martha verlichtte haar hartenleed door een advertentie in The Lonely Hearts Club te plaatsen; zo ontmoette ze Raymond Fernandez.
Raymond had op een vrachtschip gewerkt, tot tijdens één van zijn reizen de bovenkant van een stalen luik op zijn hoofd viel. Hierbij brak hij zijn schedel en werd zijn frontale kwab beschadigd. Toen hij daarna uit het ziekenhuis werd ontslagen en geen inkomen meer had, begon hij met het stelen van kleding. Al snel werd hij hiervoor echter opgepakt.
In de cel begon hij te geloven dat hij kon hypnotiseren en bovennatuurlijke krachten had waarmee hij vrouwen verliefd op hem kon laten worden. Met deze gave dacht hij in staat te zijn om vrouwen te misleiden en hen zo al hun bezittingen af te nemen.
Raymond gebruikt zijn ‘natuurlijke gave’
De kinderen van Martha waren voor Raymond een struikelblok bij het zoeken naar slachtoffers. Nadat hij had gedreigd om Martha te verlaten, stond ze haar kinderen af aan het Leger des Heils. Daarna vertelde Raymond pas van zijn plannen om vrouwen te bedriegen en ze te beroven van hun geld en bezittingen.
Martha liftte mee, omdat Raymond de enige was wie ze nog had. Samen maakten ze plannen om slachtoffers op te lichten. En zo begon Raymond, met zijn ‘natuurlijke gave’, andere vrouwen van The Lonely Hearts Club te verleiden. Als de vrouwen eenmaal waren ingepalmd, ontfutselde het stel de vrouwen van hun spaargeld, sieraden en andere bezittingen. De vrouwen deden vaak geen aangifte, omdat ze zich schaamden dat ze waren opgelicht door een man die ze hadden leren kennen via The Lonely Hearts Club.
In 1948 zette Janet Fay een Lonely Hearts-advertentie. Janet was onlangs gescheiden en gevoelig voor de charmes van Raymond. Raymond beloofde haar gelukkig te maken en alles voor haar te doen. Hij wist haar er zelfs van te overtuigen met hem te trouwen. Ze bracht daarbij al haar spaargeld in. Martha was altijd in de buurt, Raymond had haar voorgesteld als ‘zijn zus’.
Van geliefde naar zus
Martha kon het echter niet verdragen dat Janet en haar vriend ook seks met elkaar hadden. Toen de twee op een avond samen in bed lagen, werd Martha’s jaloezie haar teveel. Woedend sloeg ze Janet met een hamer op haar hoofd. Vervolgens smoorde Raymond Janet om er zeker van te zijn dat ze deze aanval niet overleefde. Het moordzuchtige paar stopte haar lichaam in een koffer en vertrok daarmee naar een huurhuis in New York, alwaar ze het in de kelder begroeven.
Het volgende slachtoffer werd Delphine Downing. Zij had een Lonely Hearts-advertentie geplaatst nadat haar man was overleden. Charles – zo stelde Raymond zich voor aan zijn slachtoffers – was attent voor Delphine en haar tweejarige dochter Rainelle. Ook Delphine leerde Martha kennen als ‘de zus van Charles’.
De liefde tussen de twee bleek van korte duur. Toen Delphine op een ochtend de badkamer binnenkwam, zag ze tot haar grote schrik dat Raymond een toupet droeg. Ze beschuldigde hem van fraude en misleiding. Ze leek ontroostbaar, maar Martha wist Delphine er uiteindelijk van te overtuigen slaappillen in te nemen, zodat ze kon kalmeren.
Dat lukte, maar terwijl Delphine in slaap sukkelde, begon Rainelle hard te huilen. Ze schrok van het gedrag van haar moeder. Martha werd woedend van het gekrijs. In een opwelling greep ze het tweejarige meisje bij de keel. Rainelle stikte bijna en kreeg zichtbare, rode striemen in haar nek.
Beschuldigd van fraude en misleiding
Martha en Raymond beseften dat Delphine, wanneer zij wakker werd, onmiddellijk de politie zou bellen. Om dat te voorkomen, pakte Raymond het pistool van Delphine’s overleden man en wikkelde het in een laken. Hij zette het vuurwapen tegen het voorhoofd van de slapende Delphine en terwijl Rainelle toekeek, schoot hij haar moeder door het hoofd.
Vervolgens groeven Martha en Raymond een gat in de tuin en dumpten daar haar lichaam. Martha en Raymond zaten echter nog altijd met de hard huilende Rainelle. Daarom besloot Martha om een teil tot aan de rand te vullen met water. Ze pakte het tweejarige meisje op en hield haar zolang onder water dat ze verdronk. Naast het lichaam van Delphine werd een tweede grafje gegraven.
Toen Martha en Raymond verlost waren van de twee, besloten ze naar de bioscoop te gaan. Op het moment dat ze ‘s avonds weer thuis waren, werd er aan de deur geklopt. Toen Raymond de deur opende, keek hij in de ogen van twee agenten. De buren hadden de politie gewaarschuwd. De agenten vonden de twee graven in de tuin en zo werden de moorden op Delphine Downing en Rainelle ontdekt. Het stel werd ook voor de moord op Janet Fay opgepakt.
Buren en politie waarschuwden de politie
De familie van Janet had de politie gebeld nadat ze een brief van Janet hadden gekregen, waarin stond dat alles goed met haar ging. Het was namelijk onmogelijk dat Janet de brief zelf had geschreven, aangezien zij niet kón schrijven. Dat zorgde ervoor dat de politie op onderzoek uitging en Raymond door de mand viel. Tevens werd het stel opgepakt op verdenking van zeventien andere moorden. Martha en Raymond werden uiteindelijk veroordeeld tot de doodstraf.
Toen de officier van justitie aan Martha vroeg naar haar bizarre liefde voor Raymond, verdedigde Martha die: “We loved each other and I consider it absolutely sacred. You referred to the love making as abnormal, but for the love I had for Fernandez, nothing is abnormal!”
“We loved each other”
Hoewel het vermelden van haar gewicht niet van belang was voor Martha’s daden, werd ze in de pers weggezet als ‘fat’, ‘simpering’ en ‘Big Martha’. Martha zei hierover: “I’m still a human, feeling every blow inside, even though I have the ability to hide my feelings and laugh. But that doesn’t say my heart isn’t breaking from the insults and humiliation of being talked about as I am.”
In afwachting van de executie zaten Martha en Raymond twee jaar in de Sing Sing-gevangenis. In 1951 werden zij geëlektrocuteerd. In vergelijking met de jaren daarvoor was het aantal executies flink gedaald. Er was dat jaar dan ook maar één andere gevangene van Sing Sing geëlektrocuteerd. Martha was de zesde vrouw die in de twintigste eeuw in New York is geëlektrocuteerd.
Volgens het Death Row-boek was haar galgenmaal – de laatste zelfgekozen maaltijd op de dag van executie – kip met friet en een salade met tomaat. Haar laatste woorden tot de buitenwereld waren: “My story is a love story. But only those tortured by love can know what I mean […] Imprisonment in the Death House has only strengthened my feeling for Raymond.”
