Ook de reguliere media besteedden heel uitgebreid aandacht aan #zeghet. Het werd daarmee de succesvolste actie rondom seksueel geweld in de afgelopen twintig jaar. En we gaan door. Hier op Vileine.com zullen we jullie eigen #zeghet-verhalen publiceren in #speakout. Elke week eentje. Wat gebeurde er? Sprak je erover? Hoe waren de reacties? Deed je aangifte? En hoe ging het verder? Anke trapt af: geen sorry.
“In juli 2015 werd ik thuis aangerand door een date. Mensen denken vaak dat het misbruik pas begon bij mij thuis, maar voor mijn gevoel was het eerder. Ik wilde aanvankelijk namelijk helemaal niet met deze man thuis afspreken, maar hij heeft me er echt ingepraat. Tijdens een telefoongesprek van ruim twee uur overtuigde hij me. Wat me uiteindelijk over de streep trok was dat hij vroeg: “Hoe denk je dat het is voor mannen om voortdurend niet vertrouwd te worden?” Dat vond ik zielig en ik stemde toe. Bij mij thuis kregen we al snel ruzie en begon hij aan me te zitten. Ik zei steeds “nee” en dat ie weg moest gaan, maar dat weigerde hij. Uiteindelijk heeft hij geprobeerd me te verkrachten. Dat is gelukkig niet gelukt, maar hij heeft me wel tot andere seksuele handelingen gedwongen. Ook bleef hij weigeren weg te gaan. Ik heb uiteindelijk 112 gebeld. Toen hij hoorde dat de politie onderweg was, vertrok hij meteen.
Als iemand zich moet schamen, is hij het
De volgende ochtend besloot ik meteen om open te zijn over wat er gebeurd was. Tegen mijn werk, tegen mijn vrienden en zelfs op social media. Ik weet uit ervaring dat zwijgen dingen voor mij alleen maar erger maakt. Ik had de behoefte er over te praten en te blijven zeggen en horen dat het niet mijn schuld was. Bij seksueel geweld is er zoveel schaamte en ik was vastbesloten dat niet te voelen. Als iemand zich moet schamen, is hij het. De reacties waren vooral heel erg steunend. Natuurlijk zeiden sommige mensen, waaronder mijn moeder, dat het ook wel heel dom was om thuis af te spreken met iemand, maar niemand gaf mij echt direct de schuld. En dat is wel iets waar je als slachtoffer heel bang voor bent.
Heel erg depressief
De eerste weken na de aanranding waren verschrikkelijk. Ik was heel erg bang en depressief. Durfde niet naar buiten, niet naar mijn werk, kon nauwelijks slapen en at hele dagen niet. Elke dag belde ik naar allerlei instanties om hulp te krijgen. Dat bleek ontzettend lastig.
Ik wilde erg graag aangifte doen. Het voelde als een goed doordachte actie van iemand die dit vaker doet. Bovendien wilde ik dat hij gestraft werd voor wat hij mij aangedaan had. Het oriënterend gesprek dat ik met de politie had en dat altijd voorafgaat aan een zedenaangifte, was heel heftig. Ze gaven aan dat het inderdaad klinkt als iemand die dit vaker doet. Maar ik kreeg toch te horen dat ze niets konden doen, omdat het mijn woord tegen het zijne was. Daarnaast impliceerden ze ook dat het mijn eigen schuld was. Hoewel ze zelf zeiden liever niet van schuld te spreken. Een van de rechercheurs zei letterlijk tegen mij: “Als ik mijn fiets niet op slot zet en hij wordt gestolen, dan hoef ik er ook geen aangifte van te komen doen.” De ander zei: “Als jij een date in je huis uitnodigt, dan weet je dat hij ervan uitgaat dat hij seks met je gaat hebben.” Dat vond ik ontzettend pijnlijk. Kennelijk had ik het zelf uitgelokt en was heel duidelijk nee zeggen en tegenstribbelen onvoldoende. Ze raadden me uiteindelijk sterk af om aangifte te doen. Ze zouden hem toch niet gaan horen en voor mij zou het alleen maar pijnlijk zijn. Ik heb hun advies opgevolgd.
Wel lukte het me na een aantal weken om een goede therapie te vinden. Ik heb een paar sessies EMDR gedaan en dat was een wondermiddel. In drie keer was van mijn meeste klachten af. Tijdens EMDR bespreek je de situaties die voor jou traumatisch waren. Dat was in mijn geval zowel de aanranding als het gesprek met de politie. Dat dat laatste er zo in zou hakken, had ik niet verwacht.
Bang voor een emmer shit
Een blogje dat ik schreef over de aanranding en hoe de politie mij daarna behandeld had, ging viral op Twitter. Daarna ging het hard en belandde ik in allerlei media met mijn verhaal. Dat was voor mij heel helend. Ik kon erover praten, maar meer nog kon ik er anderen mee helpen. Dat er daarbij ook heel veel negativiteit los zou komen had ik, misschien naïef, niet verwacht. Ik werd leugenaar en zeikwijf genoemd en kreeg te horen dat ik te lelijk was om aan te randen. Mij persoonlijk raakte dat niet heel erg, maar wat ik er wel heel kwalijk aan vond, is dat het andere slachtoffers die met hun verhaal naar buiten willen komen, ontmoedigt. Zij zijn bang om ook een emmer shit over zich heen te krijgen. Tegen hen, en eigenlijk tegen alle slachtoffers, wil ik zeggen: kom ermee naar buiten. Laat het niet jouw smerige geheim worden, maar deel het en zoek hulp. Je verdient het.”
