Clara van de Wiel neemt elk weekend de week door.
Het volgen van de Amerikaanse verkiezingscampagne heeft iets van het krabben aan een wondkorstje, of het kijken naar een horrorfilm. Je weet dat je er vanaf moet blijven, je wil je hoofd eigenlijk afwenden, maar vol afschuw móet je wel blijven kijken. Het zou een geweldige aflevering van de shockshow Jackass zijn geweest, als er inmiddels niet minder dan een halfjaar te gaan is en de angst voor president Trump serieuze vormen aan begint te nemen.
Zo zagen we zich deze week dus een nieuwe horrorscène voltrekken, toen Trump verkondigde vrouwen die abortus ondergaan, te willen straffen. Overdonderd door kritiek zwakte hij zijn woorden niet veel later alsnog af, maar het signaal was duidelijk: abortus is een misdaad die bestraft moet worden. In principe is grappen, grollen en grinniken een uitstekend medicijn tegen dit soort retoriek, maar het wordt steeds lastiger, de grijns steeds verwrongener.
In Nederland werden ondertussen ook grote problemen met vrouwen blootgelegd door schrijver Jan van Mersbergen, namelijk: hun neiging tot gekte in de literatuur.
1001 Nachten
Gelukkig liet een andere man deze week even zien hoe het dan wel moet. Zo schreef ene Ari een ontroerend stuk op website Mindshakes. Al twijfelde ik in de eerste alinea wel even of het niet eigenlijk een advertentie voor een ananassalade was, maar nee: ‘boerenjongen’ Ari schreef een open brief aan het Onbekende Lieve Moslimmeisje. Misschien was het zijn landelijke achtergrond die hem inspireerde bij het schrijven van prachtige zinnen over kromme neusjes, olijfkleurige huid en intense, donkere ogen. Nog een citaat: “Die hijab staat je namelijk prachtig en je hebt een glimlach waar geen blonde populist, boze burger, zelfmoordbom of Kalasjnikov tegenop kan.” Poe, daar kan ik dan weer niet tegenop. Van gekte is bij deze man geen sprake, dit is gewoon ouderwets lekker oriëntalisme waarmee je zo een nieuwe 1001 Nachten mee kan beginnen!
Maar: Ari bedoelde het goed
En in tijden van varkenshoofden en brandbommen sta ik sowieso aan zijn kant. Liever tien Ari’s dan één Laurence Rossignol, de Franse minister van vrouwenrechten. In een radio-interview bekritiseerde Rossignol deze week modeketens die hoofddoekjes aanbieden. Prima als ze in Bengaalse fabrieken tienduizenden vrouwen uitbuiten, zolang er daar maar sexy shirtjes en geen niqaabs geproduceerd worden. Vervolgens maakte Rossignol het nog bonter: dat er vrouwen zijn die beweren vrijwillig een hoofddoek te dragen zegt niets, want er waren ook Amerikaanse zwarten die vóór de slavernij waren. Tussendoor gebruikte ze ook nog even het n-woord, om naast moslims en vrouwen ook zwarten te kunnen beledigen. Het geheel getuigt van zó weinig inzicht in processen van emancipatie, vrije keuzes en eigenlijk de hele wereld, dat je bij de gedachte dat deze minister de vrouwenrechten moet verdedigen spontaan onder een boerka wil kruipen. Zet ‘m op met het verminderen van de segregatie, Frankrijk, komt vast in orde!
Feminisme op Twitter is dood
Les van de week was dus: minder kleding is méér feminisme. Of wacht, toch ook weer niet helemaal. Donderdag mengde ook Piers Morgan zich namelijk in de feminisme-discussie. Toegegeven: Morgans naam deed ook hier niet meteen een belletje rinkelen, maar kennelijk is het de Henk-Jan Smits van Engeland. Nadat Kim Kardashian en Emily Ratajkowski een topless, zij het keurig gebalkte selfie hadden gepost, verklaarde Morgan het feminisme op Twitter dood. In een hele reeks tweets expliqueerde nog even wat zijn definitie van feminisme is en dat was fijn, want ik was eerlijk gezegd even kwijt in welk jaar Morgan ook alweer meedeed aan de beha-verbrandingen. Of voor een abortuskliniek demonstreerde. Of actie voerde tegen seksueel geweld of de gender gap. Twitter je die gegevens ook nog even, Piers? Dan doen wij voor de zekerheid maar weer een niqaab-loze tuinbroek aan. Wel zo veilig.