Share

Tweet

Share

Share

Email

Comments

De week is voorbij, dus tijd om de balans op te maken. Clara maakt een rondje langs de Vileine-redactie.

De uitspraken van M.I.A. in een interview in The Evening Standard maakten deze week veel discussie los. De Black Lives Matter-campagne overheerst het Amerikaanse debat, aldus M.I.A., terwijl vluchtelingen en moslims het wereldwijd veel zwaarder hebben. M.I.A.-fan Imme reageert.

M.I.A.: goede bedoelingen of culturele appropriatie?

“Ik begrijp niet waarom de vluchtelingencrisis en Black Lives Matter met elkaar vergeleken hoeven te worden. Ik snap dat M.I.A. zich, met een achtergrond in Sri Lankaanse vluchtelingenpolitiek, inzet voor vluchtelingen en ik snap dat Beyoncé zich, als zwarte vrouw in Amerika, inzet voor black culture en struggle. Waarom is het één belangrijker dan het ander?

Ik ben vrij paranoïde als het aankomt op media en ik geloof best dat zij M.I.A.’s statements iets hebben aangedikt. Aan de andere kant is zij altijd al provocerend geweest; niet bang om discussies op te zoeken. Ik denk dat zij actief bezig is om culturele waarden en struggles van over de hele wereld te laten zien, en soms wordt dat verward met appropriatie, omdat de scheidingslijn erg dun is.”

Christelle is echter kritischer op M.I.A.:
“Op het eerste gezicht lijkt M.I.A met haar liedje “Borders” de perfecte voorvechter van de jonge generatie vluchtelingen. Ze laat echter ook zien hoe dun de grens kan zijn tussen culturele admiratie en culturele appropriatie. Het eerste is welkom, het tweede not so much. M.I.A. maakt zich met haar opmerkingen schuldig aan appropriatie, omdat ze wel deelneemt aan de Afro-Amerikaanse hip-hopcultuur, maar zonder de jarenlange Afro-Amerikaanse worsteling waarin de hip-hopcultuur haar oorsprong vond, te erkennen. Sterker nog: ze minimaliseert deze, door te roepen dat we ons enerzijds wel uitspreken over anti-zwart racisme, maar niet over islamofobie en de vluchtelingencrisis. Niet alleen is dit incorrect, maar ze gaat ook nog eens volledig voorbij aan het bestaan van zwarte moslims en zwarte vluchtelingen. Ironisch gezien verwijst ze in haar artiestennaam ‘the notorious’ naar ‘the notorious B.I.G’, die zelf slachtoffer werd van de black struggle en spanningen in de Afro-Amerikaanse buitenwijken. Newsflash M.I.A.: Afro-Amerikaanse artiesten zijn er niet om het werk voor jou te doen. Een groot platform en bereik gebruik je om samen te strijden tegen elke vorm van onrechtvaardigheid. Niet om af te breken. En oh ja: check de hashtag #notyourmule op Twitter voor meer commentaar van zwarte activisten.”

Linda volgde de discussie over het leenstelsel, die deze week weer losbarstte.
“De negatieve effecten van het leenstelsel worden langzamerhand zichtbaar. Vrijdag publiceerden (o.a.) FNV Jong en de Landelijke Studentenvakbond (LSVb) een brandbrief waarin ze minister van Onderwijs Jet Bussemaker uitleggen dat het ervoor zorgt dat studenten geen gelijke kansen hebben. Bussemaker lijkt echter niet onder de indruk van de kritiek en geeft aan dat de basisbeurs juist is afgeschaft ‘omdat het een subsidie was voor de student van rijke ouders’. En dat minder studenten zich nu inschrijven voor een studie zou een tijdelijk effect zijn, aldus Bussemaker.

Voortschrijdend inzicht, mevrouw Bussemaker?

Nee duh, natuurlijk zal een overgroot deel van de ambitieuze middelbare scholieren de stap blijven wagen naar hoger onderwijs. Ook omdat ze voor een groot deel de gevolgen van dit nieuwe leenstelsel nog niet kunnen overzien. Maar om de kritiek van FNV Jong en de LSVb zo van tafel te vegen, met de opmerking ‘dat de basisbeurs een soort subsidie was voor studenten met rijke ouders’ is wat mij betreft te kort door te bocht. De beslissing die is genomen, met dit nieuwe leenstelsel, zal niet zomaar meer worden teruggedraaid, maar de minister moet niet wegduiken op het moment dat er gefundeerde kritiek komt vanuit de studenten zelf. Iets met voortschrijdend inzicht, mevrouw Bussemaker?”

Clara vierde een klein feestje om het feit dat er eindelijk een zwarte vrouw op een Amerikaans dollarbiljet gaat verschijnen. Maar het was een klein feestje, inderdaad.
“Allereerst: Harriet Tubman is een topkeuze. Ze speelde een belangrijke rol in de abolitionistische beweging en later ook nog in de vrouwenbeweging. Precies het soort historische icoon waar je dagelijks aan herinnerd wil worden. Zoals historica Daina Ramey Berry op Slate schreef: ‘Her story is one of perseverance, of bravery, of survival, and it highlights the importance of liberty.’

Harriet Tubman is een topkeuze

Maar dat het tot 2016 heeft moeten duren voor een niet-witte persoon of een vrouw op geld verschijnt is natuurlijk behoorlijk absurd. Bovendien moeten we nog tot 2030 wachten voor de nieuwe biljetten ook daadwerkelijk in omloop komen. En dan nog is de wijziging halfslachtig: Tubman krijg maar één kant van het biljet; de andere wordt nog steeds gevuld door Andrew Jackson: oud-president, indianenslachter en groot slavenbezitter. Los daarvan barstte in Amerika ook discussie los over of je Tubman überhaupt wel aan geld moet koppelen. Tubmans strijd was niet vóór kapitalisme of voor het monetaire systeem, en door haar op een geldbiljet te plaatsen wordt ze daar nu toch voor geclaimd. En: de financieel kwetsbaarste, vaak zwarte, vrouwen in Amerika schieten hier niks-noppes-nada mee op.

Allemaal terechte argumenten. Maar toch mogen we een klein beetje juichen. Want face it: Amerika is een verdeeld land, waar zelfs deze halfslachtige maatregel al een rioolstroom aan seksistisch racisme opriep. Kleine stapjes maken de wereld geen perfecte plek, maar ze maken ‘m in elk geval ietsje gelijkwaardiger. Ik quote Ramey Berry nog maar eens: ‘Rather than interpret this as an act of commodification, this is a commemoration that is long overdue.'”