WORLD+CULT

Instant Classic: Generation Loss

(Annaspanos)

Liselore van der Zweth leest feministische klassiekers, zodat jij dat niet meer hoeft te doen – maar het straks wel wilt.

generation loss

Hoe heet het?
Generation Loss door Elizabeth Hand

Waar en wanneer?
Amerika, 2007

Waar kan je de auteur van kennen?
Elizabeth Hand schreef de afgelopen twintig jaar veel fantasy-boeken die gekenmerkt werden door haar lyrische schrijfstijl en mythologische elementen, zoals Winterlong, Waking the moon, Black Light en Mortal Love. Bekend is ze echter geworden met de Cass Neary-detectiveserie, bestaande uit Generation Loss (2007), Available Dark (2012) en Hard Light (deze week verschenen). Cass Neary is de ultieme anti-heldin. De vergelijking tussen haar en Lisbeth Salander van de Millennium-trilogie is snel gemaakt, maar saillant detal: Generation Loss kwam drie jaar eerder uit. Zelf zegt Elizabeth Hand in een interview dat Cass haar alter ego is, wanneer dingen in haar leven compleet waren ontspoord: “I’ve always said that Cass is me if my emotional and psychological brakelines had been cut when I was 22.”

Waar gaat het over?
Cassandra Neary werd op haar 18e bekend als fotografe in de punkscene van New York City (NYC) in de jaren ’70, waar ze de scene in al haar rauwheid, geweld en dood vastlegde. Haar 15 minutes of fame door haar boek Dead Girls gingen echter te snel voorbij en nu, dertig jaar later, leeft ze eigenlijk nog hetzelfde marginale bohemien leven als toen. Als ze een opdracht krijgt om een bekende fotografe te fotograferen die op een afgelegen eiland aan de kust van Maine woont, grijpt ze die kans met beide handen aan. Maar eenmaal daar aangekomen is niets wat het lijkt. Aphrodite Kamestos, de fotografe, blijkt niets van haar komst te weten en de eilanders zijn vijandig. En waarom verdwijnen er toch steeds mensen? Cass duikt in het verleden: in de commune Oakwind die er in de jaren ‘70 werd gesticht. Wat is daar gebeurd? En hebben de gebeurtenissen van nu daarmee te maken? Uiteindelijk stuit ze op het hart van het mysterie: een obsessie met kunst die tot gekte en moord leidt.

Waarom moet je dit boek toch echt lezen?
Cass Neary is, wat mij betreft, een geheel nieuwe categorie onder de anti-heldinnen. Waar het onaangepaste gedrag van de meeste anti-heldinnen nog steeds stamt uit (jeugd)trauma’s, verslavingen of geestesziekten – anders valt het ook zo moeilijk te vatten, hè – is dat bij haar geenszins het geval. Ja, al die elementen spelen een rol, maar die zijn ondergeschikt. Zo is Cass stevig aan de drank en de speed (ze pikt het zelfs uit andermans medicijnkastjes), maar zoals ze zelf zegt: “Becoming an addict takes a certain amount of organization to dedicate yourself to your need to get high. In this, as in other matters, I lacked ambition.”

De littekens van haar trauma – een verkrachting – heeft ze in een tattoo omgezet: TOO TOUGH TO DIE. Cass is geen slachtoffer van haar omstandigheden – ze maakt haar eigen keuzes. De keuze om te flunken van haar universiteit en zich in de punkscene te begeven omdat ze daar haar filosofische en artistieke visie daarin kwijt kan. En vervolgens, als haar 15 minutes of fame voorbij zijn en ook de punk-subcultuur een vroege dood is gestorven, is het haar keuze om zich niet aan te passen aan de tijd:

“When the time came, I didn’t switch to digital. It wouldn’t have been hard. Light is light, you just have to know where to find it. I could have ditched my old Konica camera, just like I could have gotten another job or gotten involved with someone.This is what you have to know about me: I could have changed. I didn’t want to.”

Cass verontschuldigt zich nergens voor. Je kan oprotten als je iets aan haar niet ok vindt – niet voor niets is haar bijnaam Scary Neary. Ook houdt ze zich aan haar eigen – gebrekkige – moral code wat betreft authenticiteit en visie:

“I thought of a recent argument I’d had:
“Get a digital camera, Cass. Anyone can take a great picture with one of those. Even you.”
“Screw that,” I’d said, “it’s too easy. It’s degraded art – no authenticity.”
“Oh right,” he said, disgusted. “The latest word on Degraded Art, from Ms. Authenticity 1976. You know what your problem is? You’re a goddamn dinosaur, Cass. You’re fighting a culture war that ended thirty years ago. And you know what? Your side fucking lost.””

Cass is onaangepast, koppig en kwaad – ze vergelijkt zichzelf met een van de mythologische Furies. Maar ze is ook volledig onafhankelijk. Wanneer ik Generation Loss lees – meestal wanneer ik mezelf niet zo fijn voel – zie ik in haar een metgezel, met dezelfde visie maar met een element dat bij mij ontbreekt: autonomie. Binnen de parameters van haar eigen kleine wereld is ze vrij en belangrijker: kan ze met behulp van alcohol en speed een fractie van haar artistieke visie hervinden en daar kunst mee creëren:

“I love speed, that black light you see at 3AM , when bottles shimmer like cut glass and everything reminds you of a song you once loved. This is when everything comes into focus for me, when what’s inside my head and what’s outside become the same thing. What can I say? Bleak is beautiful.”

Wat moet je weten als je dit boek toch niet wilt lezen?
Generation Loss gaat over kunst en visie. Net als Patti Smith – niet voor niets een van de grootste invloeden van dit boek – definieert Elizabeth Hand ‘kunst’ als een manier van kijken:

“I can’t lie about that stuff. This isn’t a virtue. It’s a flaw, just as my seeing the true world isn’t a gift but a terrible thing. I’ve lived my entire life expecting the worst, knowing it will happen, seeing it happen. Photographing it and making other people see it too.”

Cass heeft die visie al van jongs af aan, maar haar oog is scherper geworden in de punkscene:

“I knew that I had an eye, a gift for seeing where the ripped edges of the world began to peel away and something else shines through. That was what that downtown scene was all about, at least for a while: yanking back the frayed edges of the world to see what was beneath it; to see what was left when everything else was torn away.”

Zo bezien liggen kunst en nihilisme niet ver van elkaar af. En uit de plot van Generation Loss blijkt ook duidelijk dat kunst, gekte en dood in elkaars verlengde liggen.

De blik van de kunstenaar is afstandelijk, die van een toeschouwer. Maar tegelijkertijd is de kunstenaar ook een integraal deel van de realiteit, juist door die te filteren en om te zetten in kunst: “Your gaze changes all that it falls upon.” Afstandelijkheid en verbinding zijn eigenlijk twee kanten van dezelfde medaille.

Kant-en-klare quote voor op feestjes:
“This is what I lived for, me alone with all these things. Not just knowing I’d seen them and taken the picture but feeling like I’d made them, like they’d never have existed without me. Nothing is like that: not sex, not drugs, not booze or the most beautiful sunrise you can imagine. Nothing is like knowing you can make something like that real. I felt like I was fucking God.”

3 Comments

3 Comments

  1. Pingback: Instant Classic: alcoholistische anti-heldinnen – Vileine.com

  2. Pingback: Instant Classic: Pussy Album – Vileine.com

  3. Pingback: 365 dagen Vileine: leven, liefde en lessen! – Vileine.com

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top