Hoe heet het?
Girl in a band door Kim Gordon
Waar en wanneer?
Amerika, 2015
Waar kan je de auteur van kennen?
Kim Gordon is de legendarische frontwoman van de band Sonic Youth, die grote bekendheid genoot vanaf de vroege jaren ’80 en ook nu in de popcultuur nog ever-present is – kijk maar naar de dialogen over alto bands in de film Juno of de cameo die Kim Gordon maakte in de tv-serie Gossip Girl:
Toen Sonic Youth in 2011 na meer dan 30 jaar uit elkaar ging, richtte Kim zich op haar carrière als visueel artieste. Toch liet de muziek haar niet los, want in 2016 werd de eerste single van haar nieuwe band Glitterbust gereleased. En fuck #squadgoals: Kim Gordon is deel van Carrie Brownsteins (ex-lid van de band Sleater-Kinney en schrijfster van de komedie Portlandia) coven – samen met comédienne Amy Poehler en muzikante Aimee Mann.
Waar gaat het over?
Girl in a band is de autobiografie van Kim Gordon. Hierin vertelt ze over haar jeugd in de jaren ’60 in Californië – een vreemde atmosfeer van hippie-onschuld en Charles Manson-gedomineerde paranoia -, haar relatie met haar ouders en geesteszieke broer, en haar ambities om visueel/performance kunstenares te worden. Op de kunstacademie trad Kim bij wijze van experiment op in haar eerste band. Toen ze begin jaren ’80 naar New York City ging – ze had geen geld, werkte overdag in de copyshop en ‘s nachts in all night restaurants en sliep op de bank bij vrienden – met dromen om het te maken in de kunstwereld, raakte ze echter weer in de music scene terecht. Ditmaal in de No Wave-scene, die haar aansprak in al zijn rauwheid:
“No Wave took in everything from film to video art to underground music. A lot of the members of the No Wave scene were artists by training who had come to New York and fallen into music as a side project. […] Art had always given me direction, a way forward, even though I sometimes felt like I was floating. But when I saw and heard No Wave bands, some equation in my head and body pieced together instantly. A phantom thing had been missing from my life and here it was, unconventional, personal.”
Niet lang daarna ontmoette ze de vijf jaar jongere Thurston Moore en dat was het begin van de band Sonic Youth – en ook het begin van hun 27-jarige relatie.
“I wanted to push up close to whatever it was that men felt when they were together on stage. […] In retrospect, that’s why I joined a band, so I could be inside that male dynamic, not staring in through a closed window but looking out.”
Langzaamaan groeide Sonic Youth uit tot één van de coolste bands van de jaren ’80 en ook in de jaren ’90 bleef de band groot – Sonic Youth is moeilijk te definiëren en kon meekomen in de opkomende muziekgenres, van grunge tot Riot Grrrl. Kims ambities eindigden daar niet – in 1993 richtte ze het kledingmerk X Girl op, met simpele, quirky streetweardesigns voor indiemeiden. De toen onbekende actrice Chloë Sevigny was het postermodel voor het merk en ze trad ook op in de Sonic Youth-video Sugar Kane:
En samen met Kathleen Hanna, frontwoman van de befaamde Riot Grrl-band Bikini Kill, speelde Kim in de clip Bull in the heather met ons beeld van kleine-meisjesimago en -seksualiteit:
In 1994 werd Kim moeder van een dochter, Coco Gordon Moore, en in 1998 vertrokken Thurston en Kim met Coco uit hun geliefde New York naar het landelijke Massachussets. Hoewel ze met Sonic Youth bleven touren, vertelt Kim in Girl in a band openhartig over de teloorgang van hun relatie, de affaire die Thurston er jaren op nahield en zijn dubbelleven, en hun uiteindelijke scheiding in 2011.
Waarom moet je dit boek toch echt lezen?
In Girl in a band geeft Kim Gordon een levendig en fascinerend portret van New York en de muziek- en kunstscene aldaar in de jaren ’80. Grappig detail: Girl in a band sluit daarmee naadloos aan Patti Smith’s autobiografie Just Kids – Patti verliet NYC drie jaar voordat Kim er arriveerde. In die tijd hadden legendarisch punk-rock hangouts als CBGB’s (ook al speelde Sonic Youth daar wel haar allereerste gig) plaatsgemaakt voor een nieuwe underground muziekscene: No Wave. De twee autobiografieën hebben echter nog veel meer gemeen: zowel Patti als Kim had geen enkele ambitie om een ‘beroemde muzikant’ te worden, beiden beschouwden zichzelf meer als kunstenaar dan als artiest. Muziek was voor hen een side project dat uit de kunst voortkwam, slechts een nieuwe manier om henzelf en hun ideeën te uiten, geen doel op zich. En net als Just Kids is Girl in a band vooral een ode aan New York zoals het ooit was:
“These days, when I’m in New York, I wonder, What’s this place all about, really? The answer is consumption and money-making. Everything people call fabulous or amazing lasts for about ten minutes before the culture moves on to the next thing. Creative ideas and personal ambition are no longer mutually exclusive. […] It feels more like a cartoon than anything real. But NYC has never been ideal, and people have always complained sourly about the changing face of the city, the loss of authenticity. […] All that young-girl idealism is someone else’s now. That city I know doesn’t exist anymore, and it’s more alive in my head than it is when I’m there.”
En daarnaast zijn het allebei memoires van kick-ass vrouwen – alleen daarom wil je ze natuurlijk al lezen!
Wat moet je weten als je dit boek toch niet wilt lezen?
Kim Gordon geeft Girl in a band een uitgesproken feministische inslag mee. Zo vertelt ze dat haar eerste optreden performance art was, waarin haar satirische nummer Cosmopolitan Girl geheel bestond uit losse kreten uit een advertentie in Cosmopolitan. Niet lang daarna bekritiseerde Kim in het nummer Kool Thing een cultuur van seksisme en street harrassment:
Daarnaast heeft Kim een uitgesproken mening over de positie van vrouwen in het algemeen en in de muziek- en kunstscene in het bijzonder:
“In general, though, women aren’t really allowed to be kick-ass. It’s like the famous distinction between art and craft: Art, and wildness, and pushing against the edges, is a male thing. Craft, and control, and polish, is for women. Culturally we don’t allow women to be as free as they would like, because that is frightening. We either shun those women or deem them crazy. Female singers who push too much, and too hard, don’t tend to last very long. They’re jags, bolts, comets: Janis Joplin, Billie Holiday. But being that woman who pushes the boundaries means you also bring in less desirable aspects of yourself. At the end of the day, women are expected to hold up the world, not annihilate it.”
Maar, zo zegt ze, je kan daar ook gebruik van maken:
“The girl anchors the stage, sucks in the male gaze, and, depending on who she is, throws her own gaze back out into the audience.”
Kant-en-klare quote voor feestjes en partijen:
“I like being in a weak position, and making it strong.”