Het lijkt onrealistisch dat er geen vrouwenlichamen bestaan in de medische wereld, maar de waarheid is in deze ook onrealistisch. De gezondheidszorg is namelijk nog steeds volledig ingericht op mannen en dat is niet zonder gevolgen.
Vroeger – nog voor Europa kennis maakte met koffie en cacao – onderzochten mannelijke artsen slechts mannelijke lichamen. Deels om ongeboren kinderen te beschermen, maar ook omdat het ongepast was om je als man te buigen over het vrouwenlichaam. Vier eeuwen later is er niets veranderd: de gezondheidszorg is nog steeds volledig gebaseerd op het mannenlichaam. Wat dat betekent? Dat er nog steeds slechts onderzoeken worden gedaan naar mannenlichamen, dat mannenlichamen de standaard zijn en dat de resultaten gegeneraliseerd worden op alle geslachten, terwijl gelijkenis ver, heel ver te zoeken is.
Onze lichamen verschillen fysiek van elkaar in elke cel en toch wordt het vrouwenlichaam precies hetzelfde behandeld als dat van het andere geslacht. Symptomen die alleen bij de X-chromosomen optreden, worden gezien als afwijkend en de kans dat er bij behandelingen bijwerkingen optreden is meer dan de helft groter dan wanneer er ook onderzoek zou worden gedaan naar het vrouwenlichaam.
Ironisch is dat áls er vrouwen worden gebruikt, bijvoorbeeld bij onderzoeken naar sportvrouwen omdat hun aantal groeit, ze alleen mogen meedoen als ze in het begin van hun menstruele cyclus zitten, omdat ze dan het minst oestrogeen en progesteron aanmaken. Zo wordt voorkomen dat de huidige onderzoeksresultaten in de war worden geschopt; een vicieuze cirkel.
Er is kortgezegd, naast geestelijke ongelijkheid, ook fysieke ongelijkheid gaande. Zou er een verschil zitten in ongelijkheid? En zouden de pioniers die strijden voor fysieke gelijkheid ook bij voorbaat worden weggezet als schreeuwende onrustzaaiers?
Pingback: 365 dagen Vileine: leven, liefde en lessen! – Vileine.com