In RE: reageren Vileine vrouwen op een actuele publicatie. Vandaag reageren Sterre, Aisha en Liselore op ‘Met deze mannen moet je geneukt hebben‘.
Afgelopen tijd was er veel te doen rondom bangalijsten. Eerst de Vindicianen met hun ‘eerlijke almanak‘, gevolgd door de Esquire-lijst met 31 vrouwen die een man ‘gehad moet hebben’, waarop Vileine contributor Chinello Ifebigh reageerde met een nog langere lijst met ‘alle mannen die wij vrouwen eens moeten uitproberen’. Lezersreacties op de laatste waren onder andere: ‘Beetje objectificeren op z’n tijd kan geen kwaad’. Mannen als een seksueel object inzetten in de strijd tegen genderongelijkheid en seksuele objectificatie van vrouwen; het is een beetje een oog-om-oog-tand-om-tandredenatie. De vraag die blijft hangen is: is omgekeerde objectificering wel het antwoord?
Objectificatie als uiting van eigen seksualiteit
Sterre: “Om eerlijk te zijn vind ik het stiekem wel lekker om over mannen te denken als seksuele objecten. Een man met een wasbordje heeft bij mij bijvoorbeeld een streepje voor, ongeacht hoe leuk, aardig, slim of grappig hij is. Zeker als het gaat om een korte, niet-romantische, seksuele omgang. Wat kan mij zijn karakter dan boeien? Zolang hij me maar geil maakt. En geilheid is bij uitstek een fysieke aangelegenheid. Objectificering van mannen, of eigenlijk het mannelijk lichaam, wordt op die manier een uiting van mijn seksualiteit. Feministischer dan dat krijg je het niet toch? Vrouwen die zich uitspreken over hun seksuele verlangens en zichzelf als actor tonen in de seksuele omgang. Ik weet wat ik wil. Dat ik daarmee voorbij ga aan de inhoud, het subject, van de man, dat lijkt me duidelijk. Maar het is niet zo dat ik mannen nooit als subject bezie. Integendeel. Er zijn talloze situaties waarin dat al dan niet lekkere lichaam van een man niet ter zake doet. Tijdens een gesprek op een familieverjaardag, op de werkvloer. Niet overal speelt het seksuele mee. Voor mij tenminste. Maar binnen de ‘waar word je geil van’-situatie lijkt mij het objectificeren van mannen geen probleem. Het feit dat mannen vrouwen ook objectificeren, maakt seksuele objectificatie van mannen alleen maar meer legitiem. Beide genders doen elkaar het zelfde aan. Mits binnen de geschikte omstandigheden, vind ik seksuele objectificering an sich dus niet verkeerd.
Maar een ongepaste seksuele objectificatie van vrouwen, bijvoorbeeld op straat of als ze half bewusteloos is, dient niet beantwoord te worden met een even ongepaste objectificering van mannen. In alle situaties handelen alsof het een seksuele situatie betreft, en vrouwen dus áltijd als neukbare wezenloze wezens bespreken, is buitengewoon ongewenst. Dito voor objectificering van mannen. In die gevallen lijkt het me beter om te wijzen op de ongepastheid van deze handeling, het benadrukken dat de situatie niet geseksualiseerd kan worden, dan mee te gaan met de situatie definitie (als seksueel) en even ongepast gedrag te vertonen.”
Vrouwen moeten beter weten
Aisha: “Ik vind dit lijstje saai en oninteressant. Van een überglad mannenblad als Esquire verwacht ik niet snel dat zij een bijdrage leveren aan het bevechten van objectificatie van vrouwen, dus zo erg vond ik de originele neuklijst niet. Je neemt mensen die nog steeds roepen dat Zwarte Piet zwart is door het roet van de schoorsteen ook niet serieus. Als de mannen van Esquire zo’n artikel willen lezen, vind ik dat jammer, maar dan moeten ze dat dus lekker doen: OENGABOENGA, wijven, neuken! Maar als vrouwen dit soort dingen doen erger ik me wel ontzettend, want zou je niet beter moeten weten? Laat ik trouwens voorop stellen dat ik snap waarom de auteur van het artikel dit schreef en het duidelijk grappig bedoeld is. Het opent echter wel het debat over objectificatie van vrouwen en gelijkheid van seksen. En zeker in het licht van Trumps beruchte woorden “Grab that pussy!” zijn die dingen wel serieus te nemen. Die mening las ik gelukkig in Gaya’s artikel op Vileine terug.
Ik heb een lang pad met wat bochten bewandeld voordat ik bij deze mening uitkwam. Ik ben ook maar een mens, dus ik was best nieuwsgierig naar het artikel toen ik andere Vileine vrouwen er enthousiast over hoorde praten. Lijstjes zijn leuk, vaak herkenbaar, en ik ken niemand die niet diep van binnen de neiging heeft om aan het social construct mee te doen dat ‘in hokjes plaatsen’ heet. Aanvankelijk vond ik het, hoewel een beetje lafjes, nog wel geinig om te bedenken welke mannen ik van de neuklijst af kon vinken, en welke ik al herkende. Ik zette dat zelfs nog even op Twitter. Dat duurde allemaal niet lang, want mijn moeheid over dit artikel kreeg al snel de overhand en ik wilde eigenlijk niet met dit lijstjes-maken geassocieerd worden. Het voelde opeens nog dommer en oninteressanter dan het al was en ik word al genoeg geconfronteerd met die twee dingen. Ik heb mijn bakvissenperiode en de glossy’s die daarbij hoorden niet voor niets achter me gelaten, en kan me in de verste verte niet voorstellen dat iemand nog vrijwillig een geestdodend magazine als Cosmopolitan of Glamour leest.
Want weet je? Ik denk oprecht dat ik mannen niet objectificeer en dat de meeste vrouwen om mij heen dit ook niet doen. Misschien komt het omdat het, hoewel ik op mannen val, weinig voorkomt dat ik er eentje echt seksueel aantrekkelijk vind. Mooie armen, goeie piemels, prima, en heel spannend als ik iemand leuk vind, maar niet zomaar bij een willekeurige vent. En dan nog zeg ik dat liever tegen hem dan dat ik het constant moet benadrukken in het openbaar, laat staan dat ik erover schrijf. Klopt misschien ook met het resultaat dat dit onderzoek uitwees: namelijk dat mannen vaker als ‘totaal’ worden gezien terwijl vrouwen vaak een verzameling losse lichaamsdelen zijn. Misschien ben ik dan wel een preutse trut. Maar goed, ook als je al wel geil wordt bij als je de wijkagent in uniform door je straat ziet fietsen, moeten we als vrouwen helemaal niet aan dit kinderachtige gedoe willen meedoen. Je lost objectificatie van vrouwen niet op door mannen hierin na te papegaaien. Als we dit moeten doen om gelijkheid te creëren, dan misschien nog maar even niet, totdat er een andere oplossing is. Sterre zegt: “seksuele objectificering an sich is niet verkeerd als beide genders dit elkaar aandoen.” Maar ik denk dat als dit gebeurt je een doos van Pandora opent die je liever gesloten had willen houden. Laten we de wereld niet nog dommer maken. Ik denk zelf ook dat artikelen zoals in Esquire niet gekopieerd moeten worden, maar wat we wel kunnen doen is sterk terugkomen met advertenties zoals deze. Dan laat je namelijk zien dat objectificatie op zichzelf gewoon heel raar is.”
Ruimte voor humor en speelsheid
Liselore: “Los van het onderwerp vind ik vooral dat het belangrijk is dat er in deze discussie, en eigenlijk alle discussies over feminisme, plaats is voor meerdere meningen, meerdere stemmen. Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn – als er één overheersende, ‘politiek correcte’ mening overheerst, kom je algauw niet veel verder. Dan ga je alleen maar tegen elkaar preken. Aan de ene kant snap ik heel goed dat zoveel mensen over het Esquire-lijstje zijn gevallen en de suggestie van niet-consensuele seks hierin veroordeel ik zelf ook ten zeerste. Aan de andere kant heb ik hartelijk moeten lachen om de Vileine mannenlijst. Ik vind dat er binnen het huidige feminisme zeker een plaats is weggelegd voor humor en speelsheid. Naomi Wolf zei het indertijd al in haar boek The Beauty Myth: dat de sleutel tot het ontsnappen uit de hokjes die je door de maatschappij worden opgelegd, niet het bevechten van, maar het spelen met concepten is.”
