WORLD+CULT

Anti-moeder: onzichtbare vragen

(LAURENCE PHILOMENE)

Barbara Nieuwkoop heeft twee kinderen gebaard en vraagt zich af of ze moeder is. Het moederinstinct bestaat niet en de mythe van moederliefde is een leugen. Haar onbehagen met de opdringerige levensstijl heeft de activiste in haar wakker gemaakt. Zij pleit voor het afschaffen van De Moeder.

Vraag mij naar het voor de hand liggende en ik vertel je over het verborgene. Als overwegend lesbische moeder vond ik de vraag wie het kind heeft gedragen amorf. Na de complete make-over, ofwel bevalling, ervoer ik een zekere genoegdoening in het melden dat het mijn lichaam was dat had gereproduceerd. Zwanger zijn is de hogesnelheidstrein in transformatieland. Na de euforie over mijn lichaam en het terugtrekken van de huid, was de zichtbare vanzelfsprekendheid dat ik het gedragen en gebaard had, verdwenen.

Valsspelen

De vraag bleef komen. Steeds vaker voelde het geven van dat ene antwoord alsof ik valsspeelde. Ik eigende mij het moederschap toe en sloot mijn partner buiten. Ik snap dat de vraag wordt gesteld om te kunnen herkennen – mensen willen weten hoe het zit. We doen het allemaal: de wereld duiden en in een kader plaatsen.

Kunstenaar Nacho Carbonell verbeeldt dit in zijn Source Chair. De vakken zijn een bibliotheek van kennis en bewustzijn. Na de geboorte van zijn kinderen zijn herinneringen belangrijker geworden, zegt Carbonell.

Ik merkte dat de vraagsteller vanuit een comfortabele positie opereerde. Niets lijkt zo gewoon als vragen naar het gebruikelijke. Voor mij en mijn toenmalige partner betekende het incasseren dat er een hiërarchie was in het ouderschap. Er is één moeder en een andere was meemoeder, duomoeder, bijmoeder, zijmoeder, naast-, onder-, boven-, in- en uitmoeder. Die onderstroom werd nog duidelijker toen we apart gingen wonen en een groot deel van mijn progressieve homovrienden ervan uitgingen dat de kinderen dan wel bij mij zouden blijven wonen. Misschien is het idee van DE moeder wel het grootste stigma dat er is, naast dat God een man zou zijn.

De vraag doet zich nog steeds voor en kan tegenwoordig rekenen op een repliek van vragen mijnerzijds, zoals waarom ze het willen weten. Als daar een schouderophalend antwoord op komt, laat ik de vraagsteller in onwetendheid. Onzichtbaar spelen met vanzelfsprekendheden is een zacht alternatief voor openlijke confrontatie. Zo zeg ik nu dat de kinderen het weekend naar hun moeder gaan. Het moment erna is het stil – mijn antwoord levert soms vragen op, maar vooral een blik vol hersenactiviteiten.

Ik voer liever gesprekken over de paradox van opvoeden. Zoals dat kinderen grootbrengen gericht is op consolideren binnen een afgesloten membraan, het gezin, terwijl opgroeien een constante transformatie is van kind en ouder. Dat gesprek kan echter pas plaatsvinden na de positionering van mij en mijn huishouden.

De temperatuur van de eendenbek

Als overwegend lesbische ouder zijn er dus altijd eerst vragen te beantwoorden. Zoals of het een bekende donor is, waarom beide kinderen uit hetzelfde lichaam komen en of de kinderen het weten. Het soort vragen dat een heterostel niet krijgt. Hoewel één op de vier kinderen voortkomt uit ivf of een ander technisch traject, wordt een vraag naar hoe het kind geconcipieerd is, zelden gesteld. Daar mag verandering in komen. Na de vraag over de seksuele voorkeur van deze week – je weet: seksualiteit is vloeibaar – kunnen we dan verder met vragen over vruchtbaarheid, de temperatuur van de eendenbek, de kwaliteit van sperma en of je nu voor of na de inseminatie moet klaarkomen.

Misschien is het echter fijner als we elkaar niet bevragen wanneer er uitsluiting uit voortkomt. Hoe fijn zou het zijn het als ik, of één van de ouders, worden benaderd met liefdevolle, niet-indelende opmerkingen als: “Wat een uitdagend kind en wat een geluk om daar ouder van te zijn.” Of is het beter om bewustzijn uit te dagen? Om toegankelijk, speels en verleidelijk te provoceren? Om mensen, en specifiek het ras ouders, te verleiden om uit hun gesloten gezinsomheining te treden, zodat de muren van de eengezinswoning poreus worden en we ons meervoudig met elkaar kunnen verhouden?

Meervoudig tot elkaar verhouden

Op de school van mijn kinderen is er een anti-luizenbeleid, dat voorschrijft dat iedereen met lang haar een staart in moet. ’s Ochtends sta ik dan ook achter mijn dochter een staart te maken, op basis van haar precieze instructies. Ik zeg dat het symptoombestrijding is en vermoed dat kaalscheren de volgende stap is. Mijn dochter kijkt me aan en zegt resoluut dat ik mijn mening voor me moet houden. Dat ze wel weet hoe ik erover denk en niet wil dat ik er over praat. Ze wil van mij onzichtbaarheid.

Click to comment

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top