Het kan niemand zijn ontgaan dat La La Land dé nieuwe kaskraker is. Zoals de titel doet vermoeden, speelt de film zich af in hedendaags Los Angeles. Hier volgen we twee jonge mensen die hun dromen najagen. Mia is een jonge actrice met ambities om op het witte doek te verschijnen, Sebastian is een muzikant die droomt van zijn eigen jazzclub. De twee vinden elkaar in deze volhardendheid maar raken elkaar uiteindelijk toch kwijt. Het verhaal is romantisch maar op het gebied van gender laten de makers steken vallen.
Dromen najagen
De moraal van het verhaal lijkt te zijn dat we onze dromen moeten najagen, maar dat we niet gek moeten opkijken als uiteindelijk niet alles wordt zoals we het hebben gepland. We zien een duidelijk tweestrijd tussen het koppel in de film: kiezen ze voor elkaar of toch voor de droom die hen voortdrijft?
Wat de film aan visueel genot biedt, maakt hij inhoudelijk echter niet waar. Alle dames in de film aan Mia’s zijde willen een rijke miljonair ontmoeten en proberen Mia met dat doel herhaaldelijk mee te slepen naar het ene na het andere feestje. Mia lijkt zich daar na enige weerstand in te schikken, tot ze op één van de feestjes tegen de ‘moody’ Sebastian aanloopt. Sebastian is het typische cynische, arrogante muzikale genie.
Ongelijke rolverdeling
Ondanks Mia’s glansrol neemt Sebastian de leiding. Dat zien we het duidelijkst halverwege de film, wanneer Mia terugkeert naar huis nadat ze wordt afgewezen bij audities. Sebastiaan snelt naar Mia’s ouderlijk huis om haar toch over te halen haar droom weer achterna te gaan. Als ze zegt dat ze niet van jazz houdt, neemt hij haar mee naar een jazzclub om haar te overtuigen. We horen niet of Mia dat ook op prijs stelt.
Mia’s karakter had meer wilskracht kunnen gebruiken. Aan het einde van de film zien we dat beiden hun droom hebben verwezenlijkt. Maar hoe ziet die droom eruit? Sebastian speelt in zijn jazzclub en Mia heeft een man en kind. Juist ja. Van die droom zien we niets meer dan Mia’s gezicht op een poster waar Sebastian strak voorbijloopt. Hoe het verder zit met haar doorbraak, blijft gissen.
Felle kritiek
Op de oppervlakte is La La Land prima entertainment: het biedt soelaas in tijden waarin de wereldpolitiek op zijn kop staat. Voor Amerikanen wie zich zorgen maken over de toekomst van hun land, biedt deze film uitkomst. Critici verwijten de makers echter cultural appropriation, het toe-eigenen van zwarte cultuur. Hoewel jazzmuziek een belangrijke rol in de film speelt, worden de wortels van de jazz – die in de Afrikaans-Amerikaanse cultuur liggen – nauwelijks benoemd. Jazz wordt het verkoopproduct van een witte man. Een tweede, veelgehoord verwijt is het gebrek aan LGBT-personages. In LA lopen veel gays rond, maar in de film worden ze niet gerepresenteerd. Tot slot het personage Mia. Hoewel Emma Stone al meerdere awards in de wacht heeft gesleept voor haar rol in La La Land, is Mia een toeschouwer in haar eigen verhaal. De film draait om Sebastians liefde voor jazz. Sebastian is degene die haart uitvraagt en haar introduceert in de wereld van jazz, alsof jazz iets is dat nog ‘uitgelegd’ moet worden aan de vrouwen.
La La Land had feministisch kunnen zijn. De Hollywood-archetypes zoals Mia kennen we, nu is het tijd dat Hollywood ze aanpast naar een geëmancipeerde maatschappij.
Pingback: The Female Gaze: intersectionele rebellie in Hidden Figures – Vileine.com