Nadia Murad (18) en Lamiya Aji Bashar (23) werden gevangengenomen door IS en uitgebuit als seksslavinnen. In december ontvingen de Iraakse Jezidi-activisten de Sacharov mensenrechtenprijs van het Europees Parlement, voor het strijden voor de slachtoffers van seksueel geweld en mensenhandel door IS. Vandaag was Lamya Aji Bashar live in Brussel om te praten over gendergelijkheid.
De overlevenden vrouwen van IS werden in december als helden in Brussel ontvangen, maar zijzelf voelden vooral de pijn. “Als ik mijn geschiedenis vertel, dan herbeleef ik de angst. Het is niet makkelijk, maar mijn verhaal moet gehoord worden,” vertelde Bashar bij die gelegenheid.
“Ik werd vier keer verkocht. Alle keren heb ik geprobeerd te vluchten, maar telkens kwamen ze erachter en werd ik mishandeld en beledigd.”
Bashar was 15 jaar toen Daesh (IS) op 3 augustus 2014 alle mannen – onder wie haar vader, broers en familieleden – uit het dorp Kocho vermoordde. De jonge vrouwen werden verkocht als seksslavinnen. “Ik werd vier keer verkocht. Alle keren heb ik geprobeerd te vluchten, maar telkens kwamen ze erachter en werd ik mishandeld en beledigd. Ik moest helpen bij het maken van bommen,” sprak Bashar in haar toespraak, terwijl de tranen over Murad’s gezicht stroomden.
Ook Murad werd gedwongen om te kiezen tussen de dood of bekering tot de islam. “Ik heb nooit de hoop verloren op overleving, maar er kwam een tijd dat ik dacht dat het einde van de mensheid er was. Daesh wilde onze eer wegnemen. Hier bestaat geen twijfel over, Daesh pleegde een massagenocide.” De moeder van Bashar en 86 andere Jezidi-vrouwen in Soulagh werden gedood, omdat ze geen waarde als seksslavinnen hadden.
“De vijfde eigenaar die mij kocht, was een arts. Hij gebruikte mij en andere meisjes als slavinnen, om te mishandelen en te verkrachten. Zelfs meisjes van 9 en 10 jaar werden door hem verkracht,” vertelde Bashar. Samen met Kathrin en een meisje van 9 is Murad gevlucht. Voordat ze aankwamen op veilig gebied liepen Kathrin en het 9-jarige meisje in een landmijn, geplaatst aan de grenzen van Daesh gebieden. “Het laatste wat ik hoorde was de doodsschreeuw van de twee meisjes.”
“Ik ben opgestaan, terwijl mijn lichaam in brand stond. Ik dacht dat ik mijn ogen nooit meer zou kunnen opendoen, dat ik nooit meer zou kunnen zien.”
“Ik ben opgestaan, terwijl mijn lichaam in brand stond. Ik dacht dat ik mijn ogen nooit meer zou kunnen opendoen, dat ik nooit meer zou kunnen zien,” vervolgde Bashar haar verhaal. Ze werd overgebracht naar Duitsland en na behandelingen in het ziekenhuis kan ze weer met één oog zien, maar het leed dat is aangericht, viel van haar gezicht af te lezen.
“Als de wereld niet in staat is om ons te beschermen in ons land, moet Europa zijn deuren openen voor een half miljoen Jezidi’s uit Irak.”
Ook Bashar is inmiddels geëmigreerd naar Duitsland, net als zeventigduizend andere Jezidi’s. “Maar 2,5 jaar later na de tragedie zijn er nog steeds duizenden kinderen en vrouwen gegijzeld als slaven onder Daesh. Een half miljoen mensen weten niet waar hun toekomst is en hoe die eruitziet.”
Murad en Bashar hebben dan ook een duidelijke boodschap: “Als de wereld niet in staat is om ons te beschermen in ons land, moet Europa haar deuren openen voor een half miljoen Jezidi’s uit Irak. We hebben de Europese Unie nodig, zodat we kunnen doorgaan met ons land opnieuw op te bouwen en vrede te brengen naar onze samenleving. Daarnaast moeten de jihadisten verantwoordelijk worden gehouden voor hun daden en worden bestraft.”
