REAL/FAKE

Minifesto: wat er mis is met Girlboss

Netflix Girlboss

In Minifesto geven Vileine vrouwen hun mening over prangende feministische kwesties – en dagen jou uit om ook je opinie te delen. Stuur je RE: naar info@vileine.com! Deze keer: Liselore van der Zweth betoogt dat zowel de term als de serie Girlboss de plank misslaan wat betreft female empowerment.

Onlangs ging de Netflix-serie Girlboss in premiere. Losjes gebaseerd op het leven (en het gelijknamige boek) van Sophia Amoruso, oprichter van het bekende kledingmerk Nasty Gal. De term #Girlboss, door haar in het leven geroepen, is synoniem geworden voor female empowerment. Op de dag dat de serie in première ging, veranderden vrouwen op LinkedIn zelfs massaal hun werkomschrijving naar ‘Girlboss’. Maar is die term eigenlijk wel zo empowered? Draagt de serie de idealen van het gelijknamige boek uit – en is dat überhaupt wel mogelijk, gezien de voorgeschiedenis van Nasty Gal?

Wit privilege

De serie Girlboss is door zowel critici als kijkers unaniem neergesabeld. De hoofdpersoon – nadrukkelijk niet Sophia Amoruso geheten – zou het postervoorbeeld van de entitled millennial zijn: in haar klim van blutte tiener naar baas van haar eigen succesvolle kledingbedrijf is ze verwend, lui, narcistisch, onbeschoft en letterlijk nasty naar iedereen om haar heen, inclusief haar vriend en beste vriendin – terwijl ze gelijkertijd wel driftig van mensen gebruikmaakt om hogerop te komen. Niet echt de vrouwvriendelijke boodschap die je als soortgelijke serie wil uitdragen: dat je als vrouw egocentrisch moet zijn om succesvol te worden. Nu weten we allemaal dat er een dubbele standaard is voor vrouwen en mannen, als het op ‘sympathiek gevonden worden’ aankomt – antihelden als Walter White uit Breaking Bad worden vol lof ontvangen, terwijl Skyler White uit dezelfde serie unaniem gehaat wordt omdat ze zo antipathiek zou zijn. Het ergste wat je als vrouw kan overkomen, is onaardig gevonden woren. Maar in Girlboss speelt nog iets anders mee: de hoofdpersoon is de verpersoonlijking van wit privilege. Zou een donkere vrouw ook wegkomen met hetzelfde gedrag – inclusief stelen – en er vervolgens zelfs om bejubeld worden?

Toxische bedrijfscultuur voor vrouwen

Dan is er nog het waargebeurde verhaal achter de schermen van Nasty Gal. De laatste jaren kwamen er steeds meer geruchten dat Amoruso, ondanks de feministische idealen die ze in haar boek predikte, als CEO van Nasty Gal helemaal niet zo vrouwvriendelijk was. Zo zou ze vrouwen hebben ontslagen in of net voor hun zwangerschapsverlof en verder heerste er volgens werknemers een toxische cultuur in haar bedrijf: “”I want the young women who are applying to Nasty Gal thinking it will be their dream job to know the truth behind the company’s external image of glitz and glamour. I saw too many incredibly hard working, ambitious, and eager people lose so much self confidence, self worth and motivation, including myself.” Niet bepaald het punk-rock, hardwerkende, fempowerment (haar eigen term) dat Amoruso naar de buitenwereld uitdraagt. Amoruso is hier overigens niet de enige in; de laatste tijd zijn er meer vrouwelijke entrepeneurs, zoals Ariana Hufftington van The Huffington Post, in opspraak geraakt omdat zij weliswaar van feminisme een selling point maakten voor hun bedrijf, maar in werkelijkheid die idealen niet uitdroegen. Gevalletjes ‘commodity feminism‘ waarbij feminisme als marketingtruc worden ingezet om producten aan de vrouw te brengen, zonder er daadwerkelijk inhoud aan te geven.

Natuurlijk kan je het achtergrondverhaal van Nasty Gal scheiden van de serie – niet voor niets wordt er in de trailer met koeienletters in beeld gebracht dat het verhaal ‘slechts losjes’ gebaseerd is op feiten. Ware het niet dat Sophia Amoruso wel degelijk de producer is van de serie. Niet alleen verdient zij door product placement aan de show, ondanks alles is Girlboss ook gratis reclame voor haar Girlboss-platform. En dat platform predikt feministische idealen die haaks staan op de boodschap van de serie.

Schattige titels

Dan de term ‘girlboss’. Hoewel de door Amoruso in het leven geroepen titel heel feministisch klinkt – ‘Girls run the world’, hoera! – is ook daar niet alles wat het lijkt. ‘Girlboss’ maakt namelijk deel uit van een hele verzameling schattige titels die speciaal voor vrouwelijke ondernemers zijn verzonnen – van ‘SHE-O’ (vrouwelijke CEO) tot ‘momtrepeneur’. Niet alleen hebben deze termen een popperige ondertoon die impliceert dat vrouwelijke zakenlieden minder serieus worden genomen, nog belangrijker is dat ze de nadruk leggen op een imaginair verschill tussen mannen en vrouwen. Jezelf als ‘girlboss’ omschrijven is als aan Serena Williams refereren als een ‘vrouwelijke atleet’ of aan Eva Jinek als een ‘vrouwelijke presentator’. Waarom is het echter belangrijk om dat te benoemen? Is het zo speciaal als een vrouw aan de top staat van haar gekozen beroep? Door de nadruk te leggen op gender, houden we de strijd voor daadwerkelijke gelijkheid en het doorbreken van het glazen plafond juist tegen. Zoals dit artikel het omschrijft: “Be the boss, not a #girlboss.” En dan liever een baas met meer integriteit en minder ego als in deze serie.

 

Click to comment

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top