In RE: reageren Vileine vrouwen op een actuele publicatie. Vandaag reageert Maartje Geels op ‘GeenStijl, de klant is koningin‘.
Het domineert de opiniepagina’s van grote media al dagen: het manifest tegen GeenStijl, dat ondertekend werd door ruim honderd mediavrouwen. Het manifest werd opgesteld nadat achtereenvolgens NRC-columnist Rosanne Hertzberger en Volkskrant-journalist Loes Reijmer seksueel geïntimideerd werden door reaguurders van het weblog.
Het manifest werd met veel bombarie ontvangen, zelfs minister Jet Bussemaker zich in Buitenhof uit tegen het online seksuele geweld tegen vrouwen. Ook minister Schultz volgde in haar steunbetuiging. Op Twitter ontstond echter al snel discussie. Of een oproep aan adverteerders allereerst het juiste strijdmiddel was, maar ook de samenstelling van de lijst hield gemoederen in de Twittersphere bezig. De lijst van ondertekenaars zou te wit zijn, en te homogeen. Ook zou er een privilegediscussie achter de timing van de actie schuilgaan:
Publicist Flavia Dzodan merkte dit weekend (terecht) in The Washington Post op dat vrouwen van kleur al jaren gepest, getreiterd en geïntimideerd worden door GeenStijl. Niet alleen ontbraken zij op de lijst, ook over de beledigingen en bedreigingen aan hun adres bleef het in het manifest zelf stil. Volgens Dzodan was er geen sprake van een slecht initiatief, maar wel van selectieve solidariteit. Pas toen witte vrouwen slachtoffer werden van GeenStijl, volgde er actie vanuit medialand. Hertzberger en Reijmer zouden de druppel zijn die de emmer deed overlopen. Maar ophef over pesterijen van vrouwen van kleur, bleef eerder uit. En dat die ophef uitbleef, zegt alles over de machtsverhoudingen in Nederland.
Racistische reacties
Eerder dit jaar verscheen er op GeenStijl een artikel over een tweet van journalist Seada Nourhussen. Er kwamen 151 reacties op. Op een ouder artikel uit 2015, waarin docent Arzu Aslan genoemd werd, volgden er zelfs 299. Een groot deel van de reacties was niet alleen seksistisch, maar ook racistisch van aard. Ze moesten niet zo zeiken, die vrouwen die het hadden gewaagd zich uit te spreken over de maatschappij. “Dibi, Sylvana, Azlan, die Dikke met die muts, allemaal knettergek. En ze krijgen bakken met aandacht,” schreef Mark D.
Mede-initiatiefnemer van het manifest, Rosanne Hertzberger, deed de kritiek in een tweet af als ‘intersectionele lulkoek‘. De felle kritiek op het manifest noemde ze bovendien ‘stank voor dank’, en dat viel bij sommige twitteraars verkeerd.
De discussie doet wrang denken aan het feminisme van de Eerste Golf rond 1900, waarin vrouwen van kleur actief werden buitengesloten door witte vrouwen. Feminisme was een witte aangelegenheid, en met enkel dit manifest zitten we daar niet ver bij vandaan.
Na de Eerste Golf is er een hoop gebeurd in feministisch Nederland. Sinds de jaren ’90 is intersectionaliteit belangrijk. Niet alleen je geslacht telt mee; ook huidskleur is bepalend voor je sociale positie. Pak je het één aan, dan moet je je ook bezighouden met het andere. Schrijf je een manifest over seksisme, dan kun je de rol van racisme in dat debat niet afdoen als lulkoek. Feminisme bestaat niet bij de gratie van selectieve solidariteit. Om als beweging verder te komen, is reflectie nodig. Naar wie wordt geluisterd, naar wie niet en waarom? Dat er eerder naar witte vrouwen geluisterd wordt dan naar vrouwen van kleur, heeft met privilege te maken. Dat privilege is al eeuwen oud. In de Verenigde Staten kregen witte vrouwen eerder stemrecht dan zwarte burgers. Die machtsverhouding werkt nog steeds op allerlei manieren door, en dat wordt zichtbaar als we bijvoorbeeld het aantal vrouwelijke politici van kleur tellen.
Ook Correspondent Rutger Bregman deed een duit in het zakje. Hij noemde Dzodans opiniestuk cynisch en vond dat er in linkse (activistische) bewegingen veel te veel buitengesloten werd. Ook Bregman kreeg kritiek. Geluiden van minderheidsgroepen (zoals de vrouwen van kleur) afdoen als een probleem dat echte vooruitgang in de weg staat, getuigt van privilege. De stem van Bregman in het debat wordt namelijk al gehoord; hij hoeft zich geen zorgen te maken of er wel aandacht voor zijn standpunten is.
Dat de kritiek op het manifest wordt afgedaan als intersectionele onzin, is pijnlijk. Pijnlijk voor vrouwen van kleur die vóór Reijmer en Hertzberger al neergesabeld werden door reaguurders. En daar moet aandacht aan worden geschonken, zonder dat die aandacht meteen als cynisme wordt weggezet.
Rudy
17 mei 2017 at 15:42
Ik denk dat Hertzberger’s tweets enigszins verkeerd worden geinterpreteerd.
Zij heeft duidelijk gezegd, ook in haar tweets die je hier niet post, dat zij en alle vrouwen die deze actie ondertekenden, racisme en homofobie van GS ook hebben benoemd en veroordeeld. Wat ik jammer vind, is dat eindelijk het seksisme, racisme en de homofobie van GS landelijke aandacht krijgt en nu worden deze vrouwen, blanke vrouwen, zoals jullie het neerzetten, aangevallen door niet blanke vrouwen? Voor mij en de vrouwen die deze aanpak van GS steunen, geldt dat dat voor alle vrouwen is bedoeld. Ik begrijp Hertzberger’s reactie goed. Het voelt als een dolk in de rug. Vrouwen kunnen ook solidair zijn met ‘blanke vrouwen’ maar een aantal kiest ervoor dat niet te zijn. Je kan ook deze actie steunen en kijken wat er verder gedaan kan worden. Nogmaals, de actie was bedoeld voor alle vrouwen die GS heeft aangevallen en alle vrouwen in Nederland wiens rechten geschonden worden dmv seksisme, seksuele intimidate en virtuele verkrachtingen. Ik ben een lesbische vrouw, die worden ook afgezeken op GS. Ik maar er geen punt van dat de actie lesbische vrouwen niet specifiek noemt. Het gaat om alle vrouwen. Wij zijn allemaal vrouwen, wij zijn het doel van de seksueel intimiderende GS.
marcel
19 mei 2017 at 05:53
Een hoop suggestie, demagogie, blinde aannames en kromme redeneringen in heel korte tijd. Een prestatie op zich. Hier een paar sappige voorbeelden.
“…ophef over pesterijen van vrouwen van kleur bleef eerder uit.” – Nonsens. Je moet wel een enorme racist zijn om nu al Sylvana Simons te zijn vergeten. Om maar een voorbeeld te noemen. Het enige verschil is dat er tegen gekleurde-vrouwenpesterij geen “manifest” is opgesteld. Dat is echter geen graadmeter voor maatschappelijke ophef. Integendeel. De ophef ging toen nog over pesterijen tegen gekleurde vrouwen, en was nog enigszins to-the-point. Nu gaat de ophef over… een manifest van blanke vrouwen, want blank. Bravo intersectionaliteit. Dat zal ze leren!
“Pas toen witte vrouwen slachtoffer werden van GeenStijl, volgde er actie vanuit medialand.” – Dit suggereert een chronologie die aantoonbaar vervalst is. Alsof blanke vrouwen niet allang door GS op de korrel waren genomen. Het idee dat iets pas een probleem is als het BLANKE vrouwen treft, is een intersectionalistische aanname die nergens op is gebaseerd. Behalve, als het zo uitkomt:… intersectionaliteit. Een klassieke cirkelredenering aangejaagd door ideologisch opportunisme. Inmiddels blijft het eveneens klassieke feministische dogma recht overeind: iets is pas een probleem wanneer we het kunnen framen alsof het vrouwen treft. Want gendergelijkheid, of zoiets. Dat GS sinds dag 1 blanke en gekleurde mannen op de korrel neemt, is niemands probleem. Want privilege, of zoiets.
Over privilege gesproken, dat duikt voor het eerst op in de frase: “Dat er eerder naar witte vrouwen geluisterd wordt dan naar vrouwen van kleur, heeft met privilege te maken.” Maar zoals gezegd, dat er eerder naar blanke dan naar gekleurde vrouwen geluisterd wordt, is in de gegeven context (GS) een weerlegbare aanname. Dat maakt de vage claim dat “het met privilege te maken heeft” niet alleen vaag, maar pure speculatie die weinig tot niets met GS te maken heeft.
En dat privilege zou dan al “eeuwen oud” zijn. Immers, in de VS kregen blanke vrouwen eerder stemrecht dan zwarte… burgers (vrouwen én mannen). Wat dan weer “wrang” doet denken aan de Eerste Feministische Golf – een beweging van de eerste generatie mensen (lees: vrouwen) in de geschiedenis die het privilege genoot geen dag in hun leven te hoeven werken en openlijk racistische motieven aan de dag legde die vooral waren gericht op het onverdiende stemrecht van zwarte MANNEN vanuit het Victoriaanse idee dat vrouwen mannen beschaven en blanken zwarten, een idee dat tot op de dag van vandaag door feministen, intersectioneel of niet, nog altijd wordt geëxploiteerd…
…Wacht even. Hebben we het nog steeds over GS hier?
Waarschijnlijk niet. Maar laten we vooral gekleurde vrouwenpolitici tellen. En dat we dan gehandicapte, achterlijke, depressieve, oude – of jonge – politieke kandidaten negeren, wel, dat lossen we later wel op in weer een andere intersectionele aanklacht tegen de verschrikkelijke onderdrukking waar we allemaal onder leven. Behalve, uiteraard, Rutger Bregman, want dat is een blanke, pardon, “witte” man die is bekleed met allerlei doorslaggevende privileges waardoor zijn stem toch wel wordt gehoord, in tegenstelling tot, pakweg, de door GS gedupeerde vrouwen die onmiddellijk werden verwelkomd door de regering zelf, bij monde van de uiteraard ONbevoorrechte vertegenwoordigers daarvan – want vrouwen.
En dit is nog meer een greep uit het rommelige schimmengevecht dat het stereotypenfestijn van het intersectionele feminisme vermag te creëren. Monty Python zou er in hun gloriedagen een diepe buiging voor maken. En schaterlachen.
Pingback: Repost: Het politieke links is kapot – Vileine.com