Nu het elke aflevering draken kan tonen is het afgelopen met de sexposition in Game of Thrones. Seksueel geweld was er in seizoen zeven ook niet te bespeuren, al waren de gevolgen ervan nog goed te voelen. Floor noemde seizoen zes zelfs een regelrechte feministische triomf. Toch zijn er bij seizoen zeven wat kanttekeningen te plaatsen.
Laten we positief beginnen: meer dan ooit, méér zelfs dan in seizoen zes, ging Game of Thrones het afgelopen seizoen over vrouwelijk leiderschap. In de oorlog is het koningin tegen koningin, Cersei tegen Daenerys. King in the North Jon Snow en emo-rocker Euron spelen duidelijk tweede viool. In het Noorden nam verder Sansa de honneurs waar als Lady of Winterfell, omdat Jon om de een of andere reden altijd zélf zich het gevaar in wil storten.
Jurken als harnas
Alle drie de vrouwen hebben ervaring met seksueel geweld: Dany was in het begin geen gewillige partner voor (wijlen) haar man Khal Drogo; Cersei walgde van (wijlen) haar man Robert en werd later ook verkracht door haar broer Jaime, naast het graf van haar oudste zoon; Sansa werd bruut verkracht door (wijlen) haar man Ramsey Snow/Bolton.
Maar alle drie de vrouwen overleefden hun ervaringen (en hun mannen). Stijlbloggers Tom en Lorenzo merkten op dat ze alle drie nu kostuums hebben (ontworpen door Michele Clapton) die ze vrijwel geheel bedekken, als een vorm van bepantsering. Hun jurken nemen aspecten over van mannelijke bewapening. Cersei heeft leeuwen op haar schouders, net als Jaime. De kleding van Daenerys refereert aan haar draken. Sansa heeft net als Jon een wolvenvel om haar schouders, en leent haar haarstijl van hoe Cersei vroeger haar haar stijlde.
Elke vrouw heeft haar eigen stijl van leiden – en haar eigen gebreken. Cersei heeft de tactische slimheid en de achterbaksheid van haar vader, Tywin, maar is door haar egocentrisme kortzichtig. Daenerys heeft de beste bedoelingen, maar is ook opvliegend en roekeloos. Sansa is nog het meest praktisch ingesteld: ze lijkt de enige die zich echt bekommert over hoe er genoeg eten kan worden opgeslagen voor de winter. Maar ze is ook rechtlijnig en streng. Ook leek ze af en toe dit seizoen wel erg makkelijk te manipuleren.
Alles voor de twist
Aan de andere kant: we begonnen de serie met twee keer zo veel machtige vrouwen. Met een alliantie, zelfs, tussen vier leidsters: Daenerys, Queen of Thorns Olenna Tyrell, de giftige Ellaria Sand, en Yara Greyjoy. Ondertussen is Olenna dood, zit Ellaria in een kerker met het rottende lijk van haar dochter en is Yara de gevangene van haar irritante oom, met Theon als enige hoop op redding. Theon.
Irritanter nog is hoe de makers ons manipuleerden over de relatie tussen Arya en Sansa. Sarah Mesle genoot van de afrekening met Littlefinger, maar had voor the LA Review of Books een scherpe analyse (voor wie klikt: even voorbij de paniekaanval over Global Warming scrollen) die ze zo begint:
“I have spent the last couple of weeks railing against this show’s refusal to let women be each other’s allies, supporters, friends, and now, here they were, not only being those things, but in fact, apparently, having been those things the whole time, or at least most of the time, it’s unclear actually how much of the time, but definitely some of the time, while I read them wrong. I doubted! I doubted the gender politics of the show, and now the joke was on me, oh me of little faith!”
Door ons in het ongewisse te laten over de echte gedachten van Sansa en Arya, beargumenteert Mesle, zetten de schrijvers ons in dezelfde positie als Littlefinger. En waarom? Alleen maar om een leuke plottwist op ons los te kunnen laten. Dat het gedrag van de personages achteraf alles behalve logisch is? Eh.
Het probleem is niet alleen de manipulatie en het gebrek aan plausibiliteit. Het gaat erom dat de makers bereid zijn, in hun verlangen om het publiek te verbluffen, om hun personages te verraden. Arya vond haar oudere zus vroeger een irritant meisje-meisje, maar het lijkt me onwaarschijnlijk dat ze nog steeds neerbuigende opmerkingen over breien zou maken (daarnaast: serieus, mensen, het is winter, als er meer gebreid werd deden de hoofdpersonen misschien wél eens een muts op). Ze verwijt Sansa niet meer te hebben gedaan – weten de showrunners niet meer dat zij zelf talloze kansen had om Tywin Lannister te vermoorden, ooit? En Sansa, meestal zo goed in het tactisch gebruik van woorden, laat het allemaal over zich heenkomen.
Het is fijn om te zien dat Sansa toch genoeg geleerd heeft om de manipulaties van Littlefinger te doorzien. Minder fijn is het dat showrunners DB Weiss en David Benioff duidelijk niet denken dat wij als publiek genoeg geleerd hebben om hún manipulatie te herkennen.
Laatste loodjes
Zes afleveringen zijn er nog te gaan. Zes afleveringen om erachter te komen of de serie eindigt met een koningin op de ijzeren troon of met een terugkeer naar de patriarchie. Er is reden om wantrouwig te zijn: laten we niet vergeten dat de laatste aflevering officieel onthulde dat eigenlijk een man (met, toegegeven, goedgevormde billen) de rechtmatige leider van Westeros is.
Nu het verhaal steeds conventionelere trekjes krijgt is het helaas niet onwaarschijnlijk dat Jon inderdaad de “prince that was promised” zal blijken te zijn. En de legendarische Azor Ahai, waarvan hij dan een reincarnatie zou zijn, temperde ooit zijn magische vlammende zwaard door het in de borst van zijn geliefde vrouw te stoten. Als blijkt dat Jon Daenerys moet vermoorden om de Night King te kunnen tegenhouden? Dan is het maar goed dat Vileine vrouwen geen draken hebben om de makers te kunnen Dracaryssen.
