Ik had nog nooit een glossy gekocht, dus om goed voorbereid op pad te gaan, heb ik vooraf gegoogeld wat glossy’s en roddelbladen van elkaar onderscheidt. “Roddelbladen gaan over celebrity’s, glossy’s zijn gemaakt mét celebrity’s,” legt Ard Siekerman van Sanoma, uitgever van glossy’s, uit op nrc.nl. De verkoop van tijdschriften door middel van parasiterend vs. vrijwillig gebruik van mensen die om wat voor reden dan ook in de schijnwerpers staan, dus? Enfin, toen ik voor het tijdschriftenschap in de Albert Heijn stond, moest ik mezelf dwingen om niet verleid te worden door covers die positief opvielen tussen al het roze, al de gadgets en alle gephotoshopte lijven. Het is uiteindelijk een reis langs verschillende bladen geworden, die begon bij Cosmopolitan.
Een blik op de cover overtuigt me ervan dat ik me in het hol van de leeuw bevind: modern moederschap (‘Een Baby en een Carrière’), check! Sensatie (‘Ik Ben Verliefd… op een Moordenaar’), check! Lekker een kijkje nemen in andermans moeilijke leven (‘Altijd Pijn’), check! En natuurlijk consumptie als betekenisgevend instrument (‘De Trends die bij je Persoonlijkheid Passen’), check! Ik maak me op voor een middag vol frustratie, maar ontdek al snel dat ik moet waden door een modderachtig moeras van saaiheid.
Het eerste artikel geeft het woord aan gewone lezeressen en lezers over hun meest gênante bloopers. Leuk dat het niet alleen over het leven van glamourous celebrity’s hoeft te gaan, kom maar op met die zelfspot en menselijkheid! Voor ik begin te lezen valt me op dat al deze willekeurig geselecteerde mensen zoals jij en ik wel heel professioneel op de foto staan en zich allemaal in zonnige oorden lijken te bevinden. Hun anekdotes blijken al net zo min te gaan over situaties waar ik steun uit zou kunnen halen als de portretten alledaags zijn: een hele pot augurken leegeten, een rode en een blauwe pump combineren, BMI met BMX verwarren en per ongeluk een blouse binnenstebuiten aan hebben. Het doel van dit artikel ontgaat me.
Glanzende gadgets en sexy beha’s
Ik loop eens wat naar mijn balkon en ga weer verder met lezen. Ik werk me door de verplichte, absoluut niet gesponsorde make-upbijlage (variatie van foundationkleuren: ivory tot peach) heen en arriveer bij een vier (!) pagina’s tellend artikel over lijstjes. Het artikel staat in het Your Life-katern. Het wordt begeleid door een serie foto’s van een blonde vrouw die glanzende gadgets, strenge professionaliteit en een moeiteloze, sexy uitstraling gemakkelijk weet te combineren; heel erg ‘my life’, inderdaad. Wat de foto’s met de tekst te maken hebben is me onduidelijk, de toon suggereert namelijk dat de schrijfster/schrijver (niemand heeft zijn/haar naam bij dit artikel durven zetten) denkt dat ik nog moeite heb met mijn veters strikken. Om de volgende Madonna of Bill Gates te worden (wil ik dat?) moet ik to-do-lijstjes gebruiken en ik leer dat er verschillende technieken zijn (spinnenweb, één grote lijst, verschillende gecategoriseerde lijstjes en je kan apps gebruiken). Met de spinnenwebtechniek kan ik gemakkelijk dingen als ‘zwarte panty’s scoren’ en ‘sexy beha kopen’ groeperen onder ‘naar de Bijenkorf in Utrecht’, wat weer valt onder ‘shoppen’. De behoefte aan een dutje begint zich op te dringen.
Mannen- en vrouwenzaken
Een kop koffie dan maar en door met lezen. Bladerend door 28 pagina’s met slanke, witte, blonde modellen komt dan toch nog de frustratie om de hoek kijken. Waar komt de duidelijke scheiding tussen mannen- en vrouwenzaken die uit het blad spreekt toch vandaan (‘Jouw Gids voor het Mannelijke Brein’)? En waarom word ik continu aangesproken alsof ik zonder hulp van de Cosmo nog geen dag zou kunnen overleven? Ik probeer tevergeefs nog wat andere bladen zoals Meiden Magazine en VROUW Magazine. Wellicht dat het lezen van deze bladen en hun representatie van vrouw-zijn anderen steun biedt, het werkt voor mij vervreemdend. Ik herken de wereld in deze bladen gewoonweg niet. Het was interessant en goed om me voor even te begeven in onbekend terrein, maar om met legendarische dragqueen Detox Icunt, die weinig tolerant is voor gezeur, te spreken: “I’ve fuckin’ had it.”
Wanneer ik later in de bibliotheek ben, valt mijn oog nog op Ebony. Het in 1945 opgerichte Amerikaanse tijdschrift richt zich op een Afro-Amerikaans publiek. Nou, ik behoor dan wel niet tot die doelgroep, maar wat een thuiskomst is het lezen van dit blad! Tussen de autoreclames en de ook hier aanwezige make-uptips begint de scherpe grens tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid enigszins te vervagen. De commercie wordt gecombineerd met sociaal-maatschappelijke stukken over bijvoorbeeld het belang van solidariteit met en bescherming van de in de Pulse club in Orlando bruut aangevallen latino homogemeenschap, en in een artikel over (mannen)mode wordt het verschil tussen appropriation en appreciation uitgelegd. Ik lees het blad van cover tot cover.
