WORLD+CULT

The Female Gaze: Broad City’s perfecte imperfectie

Floor Bakhuys Roozeboom werpt haar female gaze op tv-series en onderzoekt wat onze favoriete series en personages ons vertellen over onze overtuigingen, vooroordelen en blinde vlekken.

Broad City geeft ons vrouwenvriendschap vol humor, eerlijkheid en imperfectie, maar zónder de zelfhaat. En godsamme, dat is een verademing.

6359227705008968521439079522_broad-city

Soms kom je een serie tegen waarvan je je na de eerste aflevering al afvraagt waarom je deze niet veel eerder had ontdekt (bedankt voor de tip, Imme Visser!) en meteen daarna: waarom deze serie niet al véél eerder bestond. Broad City is zo’n serie. Fris, jong, eerlijk en rauw, met tegelijkertijd een zweem van kinderlijke onschuld die aan klassieke tekenfilms als Tom & Jerry en Bugs Bunny doet denken. Dit laatste dankt de serie vooral aan het bijna slapstickachtige fysieke talent van comedians Abbi Jacobson en Ilana Glazer, die niet alleen de hoofdrollen in Broad City vertolken, maar tevens de geestelijk moeders van de serie zijn.

Broad City neemt ons mee in het leven van BFF’s Abbi en Ilana (gebaseerd op uitvergrote versies van de actrices zelf), twee twentysomethings die in New York wonen, werken, daten en vooral veel, héél veel met elkaar rondhangen. Klinkt als de samenvatting van zo ongeveer iedere vrouwencomedy die de afgelopen tien jaar het levenslicht heeft gezien? Klopt. Toch verschilt Broad City op een paar punten significant van bijvoorbeeld Girls en Sex & The City, series waarmee Glazer en Jacobson’s hit in de media vrijwel onophoudelijk vergeleken wordt.

Underdog aura

Allereerst is er al de pretentieloze ontstaansgeschiedenis van Broad City, die de serie met een aanstekelijk underdog-aura omgeeft. Het begon allemaal met actrices Abbi Jacobson en Ilana Glazer, die elkaar ontmoetten bij een improvisatie-workshop, vriendinnen werden en besloten zelf een webserie te maken. Wat begon met geestige doch amateuristisch ogende filmpjes op YouTube, werd opgepikt door comedy-vedette Amy Poehler en eindigde met een regelrechte hit op Comedy Central. Inmiddels kunnen Glazer en Jacobson drie seizoenen, talloze gastrollen van high profile comedians én een appearance van niemand minder dan presidentskandidaat Hillary Clinton op hun conto schrijven. Niet slecht voor twee onbekende actrices met talent en een goed idee, right?

abbi-jacobson-ilana-glazer

Maar de charmante ontstaansgeschiedenis is niet het enige dat Broad City zo onweerstaanbaar maakt. Broad City kenmerkt zich door een toon en een visuele feel die vanaf aflevering één onmiskenbaar eigen is. Jong en urban. Rauw maar aaibaar. Rommelig maar fris. De serie onderscheidt zich met een herkenbare signature style en met een feilloos gevoel voor de glorieuze doelloosheid van de twentysomething-jaren, waarin niets en dus alles belangrijk is. Broad City vangt moeiteloos de essentie van dat zorgeloze, maar oh-zo-chaotische tijdperk vol rotbaantjes, lange nachten, lome middagen, twijfelachtige kledingcombinaties, absurde sexcapades in messy apartments, slechte beslissingen en oeverloze (al dan niet stonede) gesprekken vol inside jokes in nauwelijks te ontcijferen vriendschapsjargon.

Sex & The City zonder de mannenfocus

Want de absolute hoofdrol in Broad City is weggelegd voor vriendschap. De onvoorwaardelijke, allesomvattende vriendschap die twee vrouwen van in de twintig met elkaar kunnen delen. Ann Frieman van The Guardian schreef het al treffend: “Ilana and Abbi demonstrate what I absolutely found to be true in my 20s: when your job is falling far short of what you hoped and men are nothing but disappointment, your life is about your best girlfriends.” En hoezeer de vergelijking met Sex & The City zich bij deze omschrijving ook meteen weer opdringt, Frieman verwoordt in haar analyse ook meteen het belangrijkste punt waarop Broad City van SATC verschilt: het feit dat het liefdesleven van de vrouwen niet het (heimelijke) hoofdonderwerp van de serie is. Of, zoals Friedman het mooi samenvatte: “Abbi en Ilana are more obsessed with each other than they are with men.”

broad-city-150113

Girls zonder de weltschmerz

Broad City is een beetje als een SATC zonder de mannenobsessie en een Girls zonder de weltschmerz. Want hoe onvolwassen, onaangepast, onverantwoordelijk, hedonistisch en richtingloos dwalend de personages in Broad City ook mogen zijn, de serie krijgt nooit de awkwardness en de ernst die Girls bij vlagen tot zo’n deprimerende kijkervaring maakt. Beide series hebben natuurlijk hun eigen toon, aantrekkingskracht en bestaansrecht. De waarde en het belang van de generatieschets die Girls ons gaf, wil ik dan ook geenszins ter discussie stellen. Maar het moet gezegd: een serie waarin het gevoel van de huidige generatie twentysomethings gevangen wordt, zonder er een ‘oh die jeugd van tegenwoordig toch’-achtig oordeel aan te verbinden, dat is ook wel eens verfrissend. Broad Ciy beklaagt de doelloosheid van de jeugd namelijk niet, maar viert de fase van het ‘nog niets weten, maar alles denken te kunnen’ juist in al haar glorieuze overmoed.

Amy Schumer zonder de zelfhaat

Toch schuilt de grootste kracht van Broad City in de vrijheid en schaamteloze bravoure die via Glazer en Jacobson van het scherm knalt. Ze presenteren het leven met alle realiteit die daarbij hoort, maar die als het op vrouwen aankomt maar al te vaak krampachtig wordt weggepoetst. Een realiteit vol poep, plas, schaamhaar, scheten, slechte seks, dikke konten, te grote tieten en de ene gênante situatie na de andere. Hun ongepolijste eerlijkheid en de manier waarop ze imperfectie de ruimte geven, doet denken aan de humor waarmee comédienne Amy Schumer zich het afgelopen jaar in de kijker speelde. Maar waar Amy Schumer zichzelf en haar lichaam in haar grappen vooral genadeloos naar beneden haalt, is de schaamteloosheid van Glaser en Jacobsen juist gelinkt aan vrijheid en zelfvertrouwen. Waar Amy Schumer’s humor (hoe grappig soms ook) toch vooral neerkomt op het cultiveren van vrouwelijke onzekerheid, awkwardness en zelfhaat, spreekt uit Broad City juist een fuck the world-achtig bravoure en een aanstekelijke hoeveelheid eigenliefde, die nog het meest doet denken aan de girlpower-boodschap van de Spice Girls in de jaren negentig.

Universum waar de Male Gaze niet bestaat

Broad City vestigde voor mij de aandacht op iets waar ik me nog niet eerder bewust van was geweest. Ik besefte ineens waarom zogenaamde ‘schaamteloze’ vrouwenhumor vaak zo ongemakkelijk aandoet. Ongemakkelijk op een manier die zich maar moeilijk in woorden laat vatten. Dat ongemakkelijke heeft niet te maken met het seksistische idee dat vrouwen in hun humor niet schaamteloos en grof mogen zijn. Het heeft ermee te maken dat de vrouwelijke schaamteloosheid die door sommige comédiennes en in sommige series wordt gepresenteerd zogenaamd heel brutaal en bevrijdend moet zijn, maar dat in al z’n geforceerdheid juist niet is. Alsof men zich met die ‘kijk ons eens schaamteloze vrouwen zijn’-humor zo probeert af te zetten tegen de mannelijke blik op vrouwelijkheid, dat het ongewild die mannelijke blik alleen maar bekrachtigt.

Broad-City-Toilet

Het verfrissende van Broad City is dat de mannelijke blik in de serie van Jacobsen en Glazer simpelweg geen plek heeft. Het universum van Abbi en Ilana is zo vanzelfsprekend en unapologetically vrouwelijk, dat kijkers – ook mannen – gedwongen worden om met de Female Gaze naar de serie te kijken. Jacobsen en Glazer tonen vrouwelijkheid niet zoals die er onder de Male Gaze uitziet, maar zoals vrouwen die zelf beleven. Abbi en Ilana zijn seksuele wezens, zonder ook maar een moment geseksualiseerd te worden. Ze poepen, plassen, laten scheten, kotsen, boeren en masturberen, net als gewone mensen, zonder dat dat ook maar een moment ‘afdoet’ aan hun vrouwelijkheid. Ze hebben plezier in hun romantische dan wel seksuele omgang met mannen (en vrouwen), maar laten zich er niet door definiëren. Ze presenteren hun ‘normale mensen-lichamen’ niet als een statement, maar met een vanzelfsprekend soort eigenliefde, die zeldzamer is in vrouwenseries dan die zou moeten zijn. Ze vieren hun rommelige levens, zichzelf, hun lichaam en seksualiteit in al hun imperfecte glorie. Nee, in Broad City wordt de Male Gaze niet bevochten. In Broad City bestáát de Male Gaze simpelweg niet. En dat is pas echt een stap voorwaarts.

1 Comment

1 Comment

  1. Pingback: The Female Gaze: Broad City’s perfect imperfections – Vileine.com

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

VERS

We do not believe in the world empowering women.

We believe in women empowering the world!

Journalist, activist, game-changing artist, mind-body scientist, international solidarist?

Join the tribe

Copyright © 2020 Vileine

To Top